porcelaine : narcissa black x lucius malfoy

009. - white dress full of black

w końcu nadszedł dzień, który wywoływał w sercu panienki black ogrom sprzecznych emocji. dzień, który na pewno zmieni jej życie na dobre.

druella black ostrożnymi ruchami zaczesywała jasne włosy narcyzy, trzymając w dłoni stary, perłowy grzebień. dziewczyna dalej nie rozumiała, dlaczego matka uparła się przygotować ją do ślubu, równie dobrze mogły to zrobić skrzaty.

dziewczyna wychwyciła jedwo dostrzegalne drżenie rąk matki.

- mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa narcyzo.

- na pewno będę.

kiedy przyszła pani malfoy i w swoim głosie znalazła coś nieprawidłowego, nutę starannie ukrywanej niepewności, nieprzyjemnie ścisnęło jej się serce. naprawdę chciała w to wierzyć, prawda? w końcu czuła do lucjusza coś więcej, niż tylko szacunek. naprawdę uwierzyła, że zainteresowanie z jego strony nie jest spowodowane tylko presją rodziny, a narcyza chciała być kochana. 

- czy ty też się stresowałaś przed swoim ślubem, mamo?  - zapytała panna młoda, zaciskając drobne, dziewczęce dłonie na białym materiale koronkowej sukni. ubranie było drogie i piękne, a przede wszystkim miało w sobie ogrom tradycji. w tej właśnie szacie do swojego ślubnego kobierca podążała druella. 

nie wiadomo dlaczego, narcyza chciała iść właśnie w tej kreacji. bella zażyczyła sobie nową suknię, uszytą specjalnie według jej gustu i upodobań, jednak młodsza z sióstr niemal natychmiast wybrała tę starą, rodzinną. była przeznaczona dla andromedy, a teraz dla mnie. przez całe życie matka uważała ją za swój największy skarb i kochała, tak jak mogła. w tej sukni było bardzo wiele historii rodu black, zupełnie jakby narcyza chciała zaakcentować w ten sposób swoją niezależność. 

może i zmienię nazwisko, ale moje serce zawsze będzie w tym domu, w sypialni matki, w pokoju andromedy i belli. nawet w salonie. w salonie, który przypomina mi, jak bardzo jestem przestraszona.

- bardzo. zupełnie, jakbym zaraz miała skoczyć z mostu. - przyznała starsza kobieta i ku zdumieniu narcyzy delikatnie ucałowała jej jasną główkę, z misternie uczesanymi włosami. panna młoda w jednej sekundzie przeniosła się do dzieciństwa, kiedy matka robiła tak częściej.

nie. jej dzieciństwo jeszcze trwało. była pewna, że lucjusza też.

wstała, wygładziwszy suknię i wzięła rozdegrany oddech, przymykając oczy na kilka chwil. przez myśl przemknęły jej wszystkie wspomnienia, te dobre i te złe, wszystkie koszmary i sporadycznie miłe sny, które wyśniła pod tym dachem.

otwierając oczy, zdała sobie sprawę, że w tym momencie odcina wszystkie lęki i obawy. za chwilę zostanie panią malfoy, a pani malfoy nie musi się bać. ma u swojego boku lucjusza, który może przechadzać się z nią po ogrodzie, trzymając za rękę. pani malfoy jest silna i broni tego co kocha, a panienka black umiera, gdyż jest zbyt słaba. 

lucjuszu, proszę. choć postaraj się pokochać mnie tak, jak ja ciebie.