porcelaine : narcissa black x lucius malfoy

010. - i know you

czy kiedykolwiek czuliście się jakby coś zaczynało się w waszym życiu, na co kompletnie nie macie wpływu? to trochę tak, jakby weszło się na deskę surfingową na wzbudzonym morzu. nigdy nie wiadomo, czy jakaś kapryśna fala nie sprawi, że wpadniemy do lodowatej wody i nie utoniemy.

w młodej narcyzie nigdy nie było tyle sprzeczności i tyle chaosu. wszystko dookoła niej było na miejscu; każdy gość siedział na wyznaczonym krześle, każdy kwiat w każdym bukiecie był ustawiony pod odpowiednim kątem, jej sukienka była idealnie wyprasowana. tylko ona do tego wszystkiego nie pasowała. 

lucjusz po drugiej stronie pokoju wyglądał jak wrogi pionek na szachownicy; czarny król wyrzeźbiony z hebanowego drewna i ona. biała królowa, prowadzona przez nieostrożną rękę gracza na pewne stracenie. jednak było w nim coś łagodnego, bardziej znajomego od wszystkich pustych twarzy dookoła. przecież go znała, prawda? 

pierwszy krok. zna jego głos, sposób w jaki czyta wiersze, w jaki jego ton załamuje się delikatnie na każdym emocjonalnym momencie powieści.

drugi krok. wie, jak się porusza, kiedy jest podekscytowany, pod jakim kątem garbi ramiona, kiedy jest zdenerwowany i sposób, w jaki unosi kącik ust, gdy usłyszy coś zabawnego.

trzeci krok. rozumie, jak działa jego umysł. spędziła z nim miliony godzin w hogwarcie, słuchając go na lekcjach. widziała go w bibliotece, czytającego wszystko; od poważnych, egzystencjonalnych monologów dostojewskiego, przez dziecięcą makabrę braci grimm do prostych i zapadających w pamięć japońskich haiku. 

jest już blisko ołtarza i widzi jego jasne oczy, jedyną oazę spokoju w tym martwym pokoju pełnym obcych ludzi których nigdy tak naprawdę nie pozna. lucjusz uśmiecha się do niej ostrożnie, podając jej dłoń, by mogła wejść na stopień. "będzie dobrze". wie, że to właśnie mówi jego spojrzenie. przecież go zna. wie już, co zamierza zrobić.

jeżeli się pomyliłam, to trudno. poznam cię na nowo.

A/N

dzień dobry/dobry wieczór, wróciłam