Detaching One's Heart

Chapter 4

"You want me to be your friend?" I asked him.

"For the mean time. Since you're here in my place." He said.

Buti naman ganun yung sagot niya. Di ko kakayanin kung sakaling sinabi niyang friends with benefits, magpapakalunod nalang ako sa dagat kapag ganun, ano ba namang utak to.

"Okay then, do I call you Sean? Augustus? or what?" tanong ko habang inaayos niya yung mga binili niya sa mga cabinet.

"I prefer August." sabi niya.

"This is a nice place. Bakit hindi alam ng parents mo na may ganito kang rest house?" tanong ko uli sa kanya.
Get ready to be interrogated,
Mr. Augustus.

"I earned my own money for this house, and I go here whenever I'd want a peaceful environment." he answered.

"Walang nakakaalam na may bahay ka dito?"

"Meron," sagot niya.

"What?! Then why did you bring me here?" sabi ko dahil nagulat ako sa sagot niya. Natatakot ako na mabilis lang kaming mahanap ng mga tauhan ng tatay ko. Sa dami ng nagtatrabaho kay dad, imposible naman sigurong ni isa walang makatunton sa akin.

"Because the person who knows, is already dead." kalmado niyang sagot.

"Who's already dead?" tanong ko.

"My brother. He's the only one who knew, and the only one who cared." sagot niya naman sa akin.

"Oh. Sorry about that. I know my dad's workers will search everywhere for his missing daughter, it's risky if anyone knows that you're here, and if they find out that I'm with you," tumingin ako sa mga mata niya, pero parang hindi naman siya kinakabahan na mahanap kami.

"Don't apologize, it's not like you're the one who murdered him," he said.

I didn't want to ask him more about it even though I was curious, maybe it would just hurt to remember about his brother. I could see it in his eyes, pain and grudge.

"You don't have to worry. I already sent someone to manipulate your flight records," sabi niya pa.

"Really? I hope my parents get convinced with that," sabi ko at kumuha ng tubig mula sa ref.

"Would you want to go out with me?" Sabi niya nang natapos na siyang ilagay sa cabinets ang mga binili niya.

"Are you asking me on a date? Sabi na nga ba kaya mo talaga ako sinamahan," pabiro kong sabi sa kanya.

"I just thought you might get exhausted inside your room. I'm going out for some fresh air," seryoso niyang sabi.

Masyado namang masungit. Nagbibiro lang naman ako! Ako naman masyadong reklamador, ako na nga yung tinutulungan. Pero required ba maging masungit?

"Fine, I'll just change my clothes," sabi ko at pumunta na sa kwarto.

Naghanap ako ng damit na simple lang at yung hindi ako maiinitan, dahil mukhang maaraw sa labas. Tinali ko ang buhok ko, at lumabas na sa kwarto. Nakita ko naman siya sa sofa, at mukhang may seryosong ginagawa sa phone niya.

"Okay lang ba suot ko? I mean we"ll just walk around right?" tanong ko sa kanya at napatingin agad siya sa akin.

"Yes, that's fine. Let's go," sagot niya.

Gusto niya ng kaibigan pero parang ang sungit niya naman. Ano ba namang mga desisyon ko sa buhay 'to. Sinundan ko lang siyang lumabas ng bahay at naglalakad kami malapit sa beach. Nararamdaman kong nalalagyan ng buhangin ang mga paa ko at ang tsinelas ko. This feels nice. Malayo mula sa kaguluhan. Tahimik at tanging ang alon lamang ng dagat ang maririnig. I don't really know this guy beside me but I think he understands me? Kahit na kagabi lang niya ako nakilala? I don't know but I'm comfortable here. I guess I'm just really desparate to get away.