Detaching One's Heart

Chapter 11

We finally arrived at Malabrigo Lighthouse. Hindi ko parin makalimutan ang nakita ko sa phone.

So is it just a coincidence?

Or did he lie to me?

Bakit naman siya mapupunta dun?

I hate assuming things, baka naman may kakilala lang rin siyang nandun.

Pero hindi ko ba talaga siya kilala?

Or I just don't remember knowing him?

Nagulat ako nang biglang may humawak sa balikat ko. Augustus.

"Narinig mo ba ako?"

Umiling ako at binaba niya ang kamay niya mula sa balikat ko.

"This lighthouse is known as Faro De Punta De Malabrigo," sabi niya.

Tumango lang ako sa sinabi niya, I gave him a smile. Iniisip ko pa rin kung itatanong ko ulit sa kanya kung nagkakilala na kami noon, o baka naman hindi niya ulit ako sagutin.

Bahala na. I'll find a way to know.

"I brought you here, because at some point I thought you may like a peaceful place like this.

Peaceful talaga kasi wala namang maramimg tao. Tanging ang langit na asul at ang dagat lang ang makikita.

Nilibot namin ang mga lugar na kailangan kong matandaan para masanay ako dito.

Bago kami pumunta sa huling lugar sa listahan, hiniling kong maghanap kami ng art gallery.

Naghanap kami mula sa map sa phone niya, medyo malayo dahil sa mismong city ito.

Walang entrance fee, tinignan lang ang dala kong bag at kinapkapan kami.

I really like going to these kind of places. Nakakatuwang makita ang pinaghirapan ng iba, at ang creativity nila.

Hindi biro ang pagod ng mga artist, tapos sobrang magastos pa. Higit sa lahat, mahirap makilala sa ganitong larangan. Kailangan mo munang palakasin ang pangalan mo, bago ka mapansin ng mga tao.

Mayroong parts na mga estudyante daw ang gumawa, sabi nung babae kanina. Hinahayaan nilang madiskubre ng mga tao ang mga gawa ng mga estudyante.

--

There was a painting that caught my attention, a bird inside a cage.

I somehow felt like I could relate to that bird. I felt like I was once in a cage, and now I escaped. I am finally free. 

I wonder if the artist who did this also felt the same. Tinignan ko yung signature sa pinakababa ng painting, "OC" with a semicolon on the side. I was curious but we needed to go. Hindi ko na naitanong sa babae sa front desk kung anong ibig sabihin nun.

Last place on the list is my school. Kailangan kong kuhanin ang mga requirements na maaaring hingin sa akin sa pag-transfer ko. But we need to be careful, I might bump with my dad's workers.

Nagdrive thru nalang kami para maabutan naming bukas ang office ng school. I just ordered sandwich, and iced tea.

From Batangas City to Manila, we might arrive by 3 pm. Two hours. Depende pa rin kung malala ang traffic papunta.

"Nagpaduplicate ako ng susi," sabi niya at iniabot sa akin.

"Thanks," kinuha ko ito at inilagay sa bag ko.

Nabalot na naman kami ng katahimikan sa loob ng sasakyan. And I urged myself to ask him about his family.

"So, how's your family?"