Radio Nergens

6.

Het is raar om het schoolplein van mijn oude school op te fietsen en mijn fiets in dezelfde rekken te parkeren als waar die ooit dagelijks stond. Het grijze bakstenen gebouw voor de bovenbouw van het Maasveld College ziet er nog even kolossaal uit als op de eerste dag dat ik hier kwam. De school in Tilburg waar ik het afgelopen jaar op gezeten heb, was een stuk kleiner.

Ik voel me een indringer als ik de gele deur openduw. Ik hoor hier niet. Vijf jaar lang was deze school vertrouwd terrein voor me en nu is het alsof ik op vakantie ben op een andere planeet. Iedereen hier lijkt zo... jong.

Aangezien de eerste zoemer voor het zesde uur net is gegaan, is het een drukte van jewelste in de hal. Drommen leerlingen slenteren de aula uit en zwermen uit in verschillende richtingen. Veruit het grootste deel zet koers naar de trap, precies de plek waar ik ook heen moet om bij het kantoor van mevrouw Janssen te komen.

Ik haal diep adem en stort me in het gedrang met een houding alsof ik hier thuishoor. Op de eerste verdieping ga ik naar rechts, waar het gelukkig al een stuk rustiger is. Aan die kant van het gebouw bevindt zich dan ook niet meer dan de mediatheek en een paar lokalen waar Nederlands wordt gegeven. Ik doorkruis de mediatheek en loop voorbij het bureau van mijn oude lerares Nederlands, die er nu niet zit. En dan sta ik voor de deur van mijn plek van bestemming. Met mijn knokkels tik ik zachtjes op het gelakte blauwe hout van de deurpost.

Mevrouw Janssen schrikt op van wat het dan ook was dat ze op haar computer zat te lezen en kijkt me aan. 'Lesley, wat leuk om je weer eens te zien.'

Is dat zo? Toen ik hier nog op school zat hebben we niet veel contact met elkaar gehad en de reden dat ik hier ben is nou ook niet bepaald feestelijk. Heel misschien was ik zelfs een beetje bang dat ze zou gaan zeggen dat ze toch al niet verwachtte dat ik zou slagen op het hbo. Wat onwennig stap ik dan ook het kantoor binnen.

'Ga zitten,' zegt mevrouw Janssen terwijl ze wat paperassen op een stapeltje schikt en dat op de hoek van haar bureau legt.

Ik laat mijn tas op de vloerbedekking zakken. Mijn spijkerjasje hang ik over de rugleuning van de stoel met donkergrijze pluchen bekleding tegenover de decaan voordat ik erin plaatsneem. Hoeveel kneuzen met een gefaalde studiekeuze zouden er jaarlijks in deze ruimte zitten? Zou ik de enige zijn die blijkbaar zo weinig interesses heeft dat ze onmogelijk een andere interessante opleiding kan vinden?

'Laten we beginnen bij het begin: waarom ben je journalistiek gaan studeren?'

'Omdat ik wilde schrijven. Ik wilde voor een tijdschrift gaan werken.'

De decaan knikt begrijpend. 'Dus dingen met taal vind je interessant?'

Dat klopt denk ik wel. 'Ja.'

'Wat denk je van Nederlands?'

Dezelfde optie als waar iedereen in eerste instantie mee aan komt zetten. Mijn familieleden tenminste. 'Ik wil geen leraar worden.' Met alle respect, denk ik er nog achteraan. Ik zie mezelf gewoon niet voor de klas staan. Daar ben ik veel te onzeker voor.

'Een andere taal misschien?' oppert mevrouw Janssen.

'Dat zijn nog steeds voornamelijk lerarenopleidingen. Is er niet iets waarbij een taal een belangrijk bijvak is?'

'O!' De groene ogen van de decaan beginnen te stralen. 'Wat denk je van iets in het toerisme?'

'Dat klinkt wel interessant.' Ik hou van talen en culturen en van aardrijkskunde, dus dat is helemaal niet zo'n gek idee.

'Je zou eens kunnen kijken bij Tio in Breda. Die hebben een aantal opleidingen die voor jou misschien interessant zijn.' Ze pakt een memoblaadje van een stapel en begint er met rode pen iets op te krabbelen.

Breda is wel weer ver weg. Dat is nog verder dan Tilburg. Ik zou zeker op kamers moeten als ik daar ga studeren. Iets wat nooit gaat lukken als mijn moeder weer per se mee wil naar alle kijkavonden.

'Of misschien de hotelschool in Maastricht?' Lustig pent ze verder op haar briefje met aantekeningen. 'Daar heb je ook te maken met verschillende talen en culturen. Er zitten ook veel Belgische studenten op die school.'

Maastricht is misschien net te doen met het openbaar vervoer. Qua afstand is het iets verder dan Tilburg, maar ik ben waarschijnlijk minder tijd kwijt met busritten. Wel meer met fietsen daarentegen.

Als mevrouw Janssen eindelijk klaar is met aantekeningen maken, kijkt ze weer naar me op. 'Zijn er nog meer dingen die je leuk vindt? Wat zijn je hobby's?'

'Schrijven,' antwoord ik met een zucht. 'Maar daar hebben we het al over gehad. Verder heb ik niet echt hobby's waar ik iets mee zou kunnen. Lezen, voetbal, muziek luisteren...' Niks waar ik wat mee kan wat een vervolgopleiding betreft.

'Sporteconomie misschien? Je had economie in je pakket, toch?'

Ik knik, want dat is zo. Ik was er weliswaar niet bijzonder goed in, maar als ik me moet gaan richten op de dingen waar ik goed in ben dan ben ik snel klaar. Misschien ben ik inderdaad voorbestemd om mijn hele leven in de supermarkt te blijven werken, of als serveerster in het café in Heiveen. Of misschien bij een van de vele drugslabs waar Limburg bekend om staat, al is scheikunde nou ook niet bepaald mijn sterkste punt.

'Of European Studies. Dat sluit weer aan op het gedeelte over talen en culturen. En ik weet ook nog wel een handige site met een studiekeuzetest.' Wederom begint mevrouw Janssen vlijtig op haar papiertje te krabbelen. Als ze klaar is, overhandigt ze me het velletje. 'Kijk hier maar eens naar.'

Vluchtig laat ik mijn blik over het briefje glijden. Gelukkig heeft ze een prima leesbaar handschrift en niet van dat gekrabbel zoals mijn vroegere leraar levensbeschouwing. Isabel en ik maakten altijd de grap dat er een studie op zich nodig was om dat te ontcijferen.

'Denk je dat je hier weer iets verder mee kunt?' Met grote ogen vol verwachting kijkt mevrouw Janssen me aan.

Ik kan het niet helpen om te denken dat ze ook prima geschikt zou zijn als kleuterjuf. 'Ja, ik zal al die sites en opleidingen eens gaan bekijken. Misschien zit er iets tussen.' Of misschien ook niet en ben ik alleen maar nog verder van huis. Ik had niet moeten verwachten dat mevrouw Janssen kan toveren of zo. Het is niet alsof ze een opleiding voor me kan máken die perfect voor mij geschikt is.

'Je kunt natuurlijk altijd weer contact met me opnemen als je meer vragen hebt. Je bent echt niet de eerste die hier zit.'

Mijn gedachten gaan weer naar de eerste dag van het schooljaar, toen ze zeiden dat veertig procent het niet zou halen. Zou dat voor alle opleidingen gelden? Want dan zit veertig procent van mijn oude klas dus thuis. Dat zijn pakweg tien personen. En als je dan bedenkt dat er alleen al vijf klassen havo vijf zijn, komt dat al neer op vijftig. Nee, dan zal ik inderdaad vast niet de eerste zijn.

Ik stop het briefje in het voorvakje van mijn rugzak en sta op. 'Bedankt voor de tips.'

'Geen probleem, Lesley. Ik hoop dat je snel iets leuks vindt.'

Dat hoop ik ook. Ze heeft echt geen idee. Ik trek mijn jas weer aan en slenter het kantoor uit. Haast heb ik niet. Ik verwacht niet écht dat hier de opleiding van mijn dromen tussen zit.

Als ik langs de kluisjes naar de trap loop, passeer ik een groepje tieners dat luidruchtig in de gang zit te praten. Ze zijn niet veel jonger dan ik, misschien zelfs even oud. Zes vwo misschien? Stel je voor dat ik iets beter mijn best had gedaan in de brugklas, dan had ik nu ook nog vredig op deze school gezeten. Dan wist ik helemaal nog niet dat ik op het punt stond een verkeerde studiekeuze te maken of misschien had ik dan wel voor heel iets anders gekozen. Dan had ik tenslotte rechtstreeks naar de universiteit gekund.

Onderaan de trap blijf ik even aarzelend staan. Wat als ik terugga naar deze school om mijn vwo-diploma te halen? Ik ben altijd een vroege leerling geweest, dus ik zou nauwelijks ouder zijn dan mijn klasgenoten. En dan kan ik daarna rechtstreeks naar de universiteit, waar misschien wél interessante opleidingen zijn.

Nog een optie om over na te denken. Ik kan maar beter naar huis gaan om mijn opties een voor een te overwegen.