Radio Nergens

8.

Het is twee dagen later als ik Aiden vlak na het ontbijt mijn lijst doorstuur. 's Middags reageert hij met een bericht dat hij bijna thuis is uit school en of ik zin heb om af te spreken. Aangezien ik vandaag al drieduizend woorden geschreven heb – mijn nieuwe project gaat nog steeds goed – en mijn hoofd een beetje wazig voelt van al dat gestaar naar een beeldscherm, zeg ik daar geen nee tegen. Tot nu toe kunnen we het best goed met elkaar vinden. Ik zou het niet erg vinden als mijn uit één persoon bestaande vriendengroep zich met hem zou uitbreiden.

Ik sluit mijn laptop af, schiet mijn voeten in de zwarte ballerina's die ik vorig jaar naar mijn eindgala droeg en storm de trap af. In de keuken tref ik mijn moeder, die voorbereidingen treft voor het avondeten, en ik werp een blik op de groenten die ze aan het snijden is. 'Prei? Is dat echt nodig?'

'Aaf en toe wel.'

Ik trek mijn neus op. 'Wat eten we erbij?'

'Gekòkte piepers en schnitzels.'

Vervuld van afschuw adem ik diep in en uit. 'Van de Aldi?'

'Ienderdaad.'

Ik had het kunnen weten. Sinds mijn vader werkloos is, heeft mijn moeder een soort obsessie ontwikkeld met de schnitzels van de Aldi. Een keer in de zoveel tijd rijdt ze naar Peeleind om een hele berg in te slaan, die ze dan in de vriezer gooit. Ze mogen dan wel groot en goedkoop zijn, maar ze komen me onderhand de neus uit.

'En waor godde geej hin?'

'Ik heb met Aiden afgesproken. Hij wil me helpen met het maken van een nieuwe studiekeuze.' Dat laatste zeg ik er expres bij in een poging haar van het idee af te helpen dat ik een date heb of zo.

'Ge mugt 'm ok baest wel 'ns mit hiēr nortoe neme.'

'Dat zien we nog wel. Hajje wà.' Ik glip door de achterdeur en via de poort begeef ik me naar de straat.

Op het plein aangekomen, zie ik Aiden al zitten op hetzelfde bankje als waar we afgelopen dinsdag ons ijsje aten. Ik ga naast hem zitten. 'Hoi.'

'Hoi,' groet hij terug. 'Nog iets spannends gedaan met je vrij leven vandaag?'

'Niet bepaald. Alleen een heleboel geschreven. Ik geloof niet dat ik ooit zo veel woorden op een dag heb geschreven.'

Lachend haalt hij een hand door zijn lichtbruine haar, waardoor mijn blik weer op zijn tattoo valt. 'Nou, dan heb je in ieder geval vast één ding gedaan wat je nog nooit eerder gedaan hebt.'

'Alleen stond dat niet op de lijst.'

'Dat doet er niet toe. Je moet die lijst niet zo letterlijk nemen.'

Opgelucht haal ik adem. Dat kan ik mooi gebruiken als argument tegen hem om niet alles van de lijst daadwerkelijk te hoeven uitvoeren. Daar was hij namelijk nogal vaag over. Ik heb er de hele dinsdagavond over nagedacht en gisteren ook vrijwel de hele dag, maar uiteindelijk heb ik gewoon tien willekeurige dingen opgeschreven die niet al te heftig zijn. In gedachten ga ik ze nog eens langs.

Ik heb nog nooit:

1. Een radioprogramma opgenomen

2. Mijn rijbewijs gehaald

3. Naar een concert van een van mijn idolen geweest

4. Bij een sportclub gezeten

5. Ontslag genomen

6. Een verhaal van meer dan twintigduizend woorden geschreven