Radio Nergens

25.

Op zaterdag vroeg in de avond ben ik zoals gewoonlijk aan het werk. Zoals vaker het geval is, zit Emilia aan de kassa terwijl ik de winkel spiegel. Ik ben in de rij van de koffie bezig als ik voetstappen achter me hoor.

'Ha Lesley.'

Als ik me omdraai, sta ik oog in oog met mijn tante. In haar handen heeft ze een leeg mandje. 'Zo, jij bent flink aan het shoppen, zie ik,' grap ik daarom.

Ze werpt een blik omlaag en slaakt een zucht. Dan zet ze het mandje als een rasechte aso midden in het pad op de grond. 'Ik heb eigenlijk helemaal niks nodig.'

'Wat doe je hier dan?' vraag ik terwijl ik de zakken cafeïnevrije koffiepads recht trek.

'Ik wilde Emilia zien.'

Nu heeft ze mijn aandacht. 'Zijn jullie uit elkaar?'

'Ik weet het niet,' antwoordt tante Corine op zo'n terneergeslagen toon dat ik medelijden met haar krijg. Nu pas valt het me op dat ze een spijkerbroek draagt. Als mijn tante zoiets doet, is er meestal niet veel goeds aan de hand.

'Is er iets gebeurd?'

Ze kijkt op en plotseling is de strijdlust in haar ogen terug. 'Ja. Er is zeker wat gebeurd.' Ze stapt over haar in de steek gelaten mandje heen en beent recht op de kassa af. 'We moeten praten.'

'We moeten helemaal niks,' reageert Emilia zonder haar aan te kijken. 'En al helemaal niet hier.'

'Anders gebeurt het nooit. Je kunt me niet blijven negeren. Stelde het dan allemaal niks voor? Ik dacht dat je van me hield.'

'Corine,' zegt Emilia op waarschuwende toon. 'Niet hier.'

'Van mij mag iedereen het weten. De hele verdomde godganse wereld mag weten hoeveel ik van je hou.'

Ik hou mijn adem in. Zijn er klanten in de winkel? Als er ook maar iemand binnen een straal van twintig meter is dan heeft diegene dit gehoord, zeker weten.

'Denk je echt dat je me terug kunt krijgen door een toestand te maken op mijn werk?'

'Dus het is echt over? Want dat heb je nooit met zoveel woorden gezegd. En ik ook niet, omdat ik niet wil dat het over is. Ik weet dat jij dat ook niet wilt.'

'Dat bepaal ik zelf wel,' bromt Emilia, maar het klinkt al een stuk zachter dan haar woorden van daarnet. Volgens mij is dat het teken dat tante Corine gelijk heeft. Ze houden van elkaar.

Ik heb weer een meter gespiegeld en dus schuif ik mijn kratje iets verder in de richting van de kassa's. Van dit gesprek wil ik niks missen, ook al geeft dat me ook een beetje een ongemakkelijk gevoel. Dit zijn nog steeds mijn tante en een vriendin van me.

Tante Corine is inmiddels met over elkaar geslagen armen op de band van de kassa gaan zitten. 'Ik ga niet weg totdat je me vertelt waarom we niet gewoon samen kunnen zijn. Ik dacht dat jij ook had ingezien dat het leven te kort is om je bezig te houden met dingen die niet recht uit je hart komen.'

'Corine.' Aan de verstikte toon van Emilia's stem kan ik horen dat ze het moeilijk heeft. Staat ze nu op het punt om te gaan huilen?

Ik twijfel of ik ernaartoe moet gaan. Mijn aanwezigheid in hun persoonlijke ruimte zou de situatie vast alleen nog maar erger maken. Maar ik kan Emilia ook niet stikkend in haar eigen emoties aan de kassa laten zitten met het risico dat er klanten komen. Of erger nog: dat ze volschiet terwijl ze een klant probeert te helpen.

Uiteindelijk besluit ik toch overeind te komen en naar ze toe te lopen. 'Moet ik je even overnemen, Emilia?'

'Nee,' snuift mijn vriendin. 'Corine wilde net weggaan.'