Hartenbreker

04

De geur van koffie wekte Dahlia uit haar onrustige slaap. De eerste zonnestralen verlichtten Laurels kamer. De blondine zelf was echter nergens meer te bespeuren. Dahlia maakte gebruik van die kans en liet haar blik door de kamer van haar nepvriendin glijden.

Laurels muren waren in het lichtblauw geschilderd. Een van haar muren hing vol met schilderijen die in allemaal verschillende lijsten zaten. Het was een chaotisch beeld, maar hoe langer Dahlia ernaar keek, hoe beter het bij elkaar ging passen. Bijna alsof het een verhaal vertelde. Dahlia stond op van Laurels bed en ging naar het bureau van de blondine. Er lagen enkele cursussen open en het leek alsof Laurel de moeite niet had genomen om haar balpennen weer bij elkaar te leggen. Dahlia klikte afwezig een van de pennen dicht en probeerde te achterhalen wat Laurel nu net studeerde. Laurel had al enkele keren laten vallen dat ze naar de les moest en dat ze haar studies moest betalen. Dahlia had er nooit bij stilgestaan dat Laurel effectief studeerde aan een universiteit of hogeschool. Ze had meer gedacht dat ze avondlessen volgde in fotografie of... In cocktails maken? Dahlia draaide met haar ogen en focuste op de titels van de boeken. Farmacie. Laurel studeerde farmacie. Hoe slaagde de blondine er in hemelsnaam in om zo'n zware studies te combineren met haar werk?

Dahlia liet haar hand van het boek glijden en kwam bij een blik met penselen terecht. Dahlia's blik schoot weer naar de muur. Had Laurel de schilderijen zelf gemaakt? Dahlia viel van de ene verbazing in de andere. Laurel was getalenteerd en slim. Dahlia kon zich bijna niet inbeelden dat Laurel met iemand als Dahlia gezien wilde worden.

'Dahlia?'

Dahlia's hand schoot van het blik met penselen. Ze trok het echter omver, waardoor het met veel kabaal van het bureau rolde.

'Oh, sorry, ik...'

Laurel schoot vooruit, op hetzelfde moment dat Dahlia zich bukte om de penselen op te rapen. Laurels hoofd botste tegen dat van Dahlia, en ze leunden kreunend achteruit.

Dahlia keek aarzelend naar de blondine, onzeker van wat er nu volgde.

'Ben je oké, Laurel?'

Laurel giechelde en raapte haar penselen op.

'Zo hard is je hoofd ook weer niet.'

Dahlia schudde glimlachend haar hoofd en kwam overeind. Ze stak uitnodigend haar hand uit en Laurel accepteerde dankbaar het aanbod.

'Wat was je aan het doen?'

Dahlia schraapte haar keel en wierp een blik op het bureau.

'Ik denk... Dat ik probeerde te achterhalen wie je bent.'

Laurel zette zachtjes haar penselen weer op hun plek en schudde glimlachend haar hoofd.

'Ik krijg het gevoel dat je niet erg vaak met mensen omgaat, Dahlia Roberts, want er zijn heel wat andere manieren om mensen te leren kennen.'

Dahlia beet op haar lip en wierp weer een blik op de schilderijen. Er zat zoveel ziel in, zoveel leven, dat het bijna pijn deed om naar te kijken.

'Wil je ergens naartoe gaan met me?'

Laurels ogen werden groot.

'Heb je weer een studio-opname?'

Dahlia schudde haar hoofd.

'Dit keer is het iets persoonlijker. Dat beloof ik je.'

Laurels gezicht werd serieus toen ze knikte.