Hartenbreker

07

Dahlia nam geïrriteerd op en zuchtte duidelijk. Haar moeder leek het echter niet te merken, en begon meteen met spreken.

'Dahlia, je weet toch nog dat je woensdag naar de prijsuitreiking moet? En dat je Laurel met je mee moet nemen?'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Hoe zou ik zoiets kunnen vergeten als je me er elk uur aan herinnert, Olivia?'

Dit keer zuchtte haar moeder wel. Dahlia was er bijna zeker van dat haar moeder haar ogen gesloten had en haar handpalm tegen haar voorhoofd gedrukt had. Dat deed ze altijd wanneer Dahlia haar op de zenuwen werkte. Dit keer zou het niet anders zijn.

'Ik zou het appreciëren mocht je me moeder noemen.'

'Is dit geen strikt zakelijke overeenkomst dan, Olivia?'

Laurel kwam binnengelopen en wierp haar een vragende blik toe. Dahlia trok haar schouders op. Ze wilde Laurel niet betrekken in haar onzin.

'Dahlia...'

Haar moeder zuchtte.

'Dahlia, ik weet dat we het niet altijd gemakkelijk hebben gehad, maar dat geeft je niet het recht om je zo tegen mij te gedragen. Ik heb het beste met je voor, dat weet je toch?'

Dahlia ademde diep in om haar woede in bedwang te houden. Ze slaagde er niet in.

'Jij hebt enkel het beste met jezelf voor, moeder.'

Ze drukte af en staarde in Laurels grote ogen. Pas een tel later viel het besef.

'Laurel, ik...'

Laurel schudde haar hoofd in ongeloof.

'Olivia is je moeder?'

Dahlia beet op haar lip en knikte. Laurel ging zitten en staarde in stilte voor zich uit. Dahlia probeerde iets te verzinnen, maar haar hoofd bleef leeg. Ze ging uiteindelijk op een veilige afstand van Laurel zitten en hield haar nauwlettend in het oog.

'Ik snap waarom je het me niet gezegd hebt.'

Dahlia's ogen werden groot van verbazing.

'Ik... Wat?'

Laurel schoof op zodat ze nu bijna tegen Dahlia zat en ze knikte.

'Ik meen het. Ik weet hoe het is wanneer ouders...'

Ze twijfelde even en Dahlia voelde plots dat er meer aan de hand was. Laurel ademde diep uit en glimlachte triest.

'Ik weet hoe het is wanneer ouders niet voldoen aan het beeld dat je van ze hebt.'

Dahlia fronste, maar knikte. Ze had geen idee waarover Laurel het had, maar ze had gelijk. Olivia had nooit geweest wat Dahlia van haar gewild had.

'Kan ik je iets vertellen?'

Dahlia knikte en ze leunde onvrijwillig dichter naar Laurel toe.

'De reden waarom ik bij tante Pam woon...'

Laurel zwaaide lusteloos met haar hand, niet in staat om Dahlia aan te kijken.

'Het was niet uit vrije wil, al ben ik meer dan gelukkig dat ik hier nu leef. Tante Pam is in vele opzichten de moeder die mijn moeder nooit voor me geweest is.'

Laurel raakte kort haar bril aan en schudde haar hoofd, bijna alsof ze nog steeds niet kon geloven wat er gebeurd was. Dahlia begon bijna voor het ergste te vrezen en bood Laurel haar hand aan. De blondine glimlachte en accepteerde Dahlia's aanbod met een trieste glimlach.

'Toen ik op mijn zestiende aan mijn ouders verteld heb dat ik lesbisch ben, hebben ze me zonder meer op straat gezet.'

Dahlia's vrije hand vloog naar haar mond. Olivia mocht veel zijn, maar ze had wel altijd geaccepteerd dat Dahlia lesbisch was. Dahlia voelde tranen opwellen en schudde verontwaardigd haar hoofd.