Hartenbreker

18

Laurel leunde voorover in de kus. Dahlia's hand zocht steun op het aanrecht, maar raakte daarbij de mok, die met een klingelend geluid omver viel. Laurel leek wakkergeschud te worden door het gerinkel en maakte zich abrupt los uit hun kus. Dahlia staarde verward naar haar gezicht. Laurels wangen waren rood en haar haren zaten in de war. Een deel van Dahlia's lippenstift was op Laurels lippen achtergebleven en het kostte Dahlia alle moeite van de wereld om het daar te laten zitten.

'Laurel?'

Laurel schudde haar hoofd en ging met haar hand door haar haren. Het leek alsof ze een inwendige strijd aan het voeren was, maar Dahlia had geen idee waarom.

'Is alles... Oké?'

Dahlia twijfelde even. Een angstig gevoel maakte zich van haar meester toen Laurel niet meteen antwoord gaf.

'Ik had je niet moeten kussen.'

Het voelde alsof alle lucht uit Dahlia's longen geslagen werd. Ze probeerde een antwoord te formuleren, maar haar hoofd bleef verraderlijk leeg.

'Het is gewoon... Het is gewoon dat...'

Dahlia leunde naar voren, in de hoop dat Laurels antwoord minder pijn zou doen. Laurel stopte echter met spreken en ze schudde opnieuw haar hoofd. Dahlia's hart kneep pijnlijk samen. Laurel draaide zich om en nam het kopje van het aanrecht. Ze weigerde Dahlia aan te kijken.

'Laurel. Toe.'

Dahlia's stem klonk hees.

'Was het te snel? Het spijt me, ik...'

Laurel schudde opnieuw haar hoofd en zette de mok met een luide klap terug neer. Haar ogen vonden die van Dahlia weer.

'Ik weet het niet, goed? Ik... Ik moet gaan.'

Dahlia staarde verdwaasd naar haar vriendin, die aanstalten maakte om te vertrekken. Dahlia legde voorzichtig haar hand om haar pols en keek haar smekend aan. Haar hart bonsde luid in haar borstkas terwijl een misselijk gevoel zich van haar meester maakte.

'Ik ben bereid om voor jou te blijven, Laurel. Dat moet je weten.'

Laurels ogen werden donkerder. Haar mondhoeken zakten naar beneden terwijl ze haar arm zachtjes losmaakte uit Dahlia's greep. Had ze iets verkeerds gezegd? Had ze Laurel niet terug mogen zoenen? De ene gedachte was nog niet volledig gevormd of de volgende volgde hem alweer op. Dahlia's schouders zakten in elkaar terwijl ze Laurel nauwlettend in de gaten hield.

'Dat maakt het alleen maar erger. Ik weet niet of ik dat wil.'

Dahlia hapte naar adem. Ze voelde het bloed uit haar wangen wegtrekken terwijl ze wanhopig haar hoofd schudde. Dit kon Laurel niet menen. De manier waarop ze net gekust hadden... De dingen die ze gevoeld had. Dahlia had zoiets nog nooit eerder gevoeld.

'Je roem, de eeuwige horde fans, ... Hemel, de pers! Ik wist dat het zou eindigen na drie maanden. Maar mijn hele leven? Ik weet niet of ik dat er voor over heb.'

Het kleine beetje dat nog heel was van Dahlia's hart, brak. Er welden tranen op in haar ogen en ze deed geen moeite om ze te verbergen. Laurels blik werd triest, maar Dahlia weigerde om haar nog langer in de ogen te kijken.

'Prima.'

Ze greep haar spullen en probeerde zo waardig mogelijk richting de deur te gaan.

'Dahlia...'

Dahlia schudde haar hoofd.

'Je hebt perfect duidelijk gemaakt hoe het zit, Laurel.'

Ze sloot de deur zonder nog een keer achterom te kijken. Het voelde alsof ze haar hart aan de andere kant had achtergelaten.