Hartenbreker

13

'Hé, Dahlia? Kan ik je even spreken?'

Dahlia keek op van haar kom muesli en knikte. Pamela wierp een blik op de slaapkamerdeur, maar toen ze zich ervan verzekerd had dat die gesloten was, richtte ze zich weer tot Dahlia. Dahlia vouwde haar handen om haar kommetje en probeerde in te schatten waarover Pam het wilde hebben, maar haar hoofd bleef leeg.

'Het gaat over Laurel.'

Dahlia knikte en legde haar lepel op het aanrecht. Een onrustig gevoel maakte zich meester van haar lichaam en ze vlocht nerveus haar vingers samen. Pamela glimlachte vriendelijk, maar het deed niets aan de zenuwen die plots de bovenhand kregen. Wist Pamela dat hun relatie nep was? Hoe zou Dahlia dat in hemelsnaam uitgelegd krijgen?

'Ik kan zien dat Laurel veel om je geeft. En ik weet niet hoeveel ze je al verteld heeft over zichzelf...'

Dahlia probeerde de tinteling in haar buik te negeren. Laurel gaf niet om haar in die zin. Het feit dat ze Pamela beetgenomen hadden, betekende alleen maar dat ze goed bezig waren. Toch? Dahlia's blik schoot naar haar muesli terwijl ze haar mondhoeken omhoog probeerde te houden. Dat was het doel geweest, om iedereen voor de gek te houden. Maar waarom voelde het dan zo slecht?

'Ze heeft het niet erg gemakkelijk gehad op relatievlak.'

Dahlia's ogen schoten weer omhoog. Pamela zuchtte en haar blik ging kort naar de slaapkamerdeur.

'Laurel heeft het er niet graag over en het is ook niet mijn plaats om het te zeggen, maar ik denk wel dat je het erover moet hebben als jullie besluiten dat dit serieus is.'

Dahlia knikte.

'Dus je meent het serieus met Laurel?'

Pamela's ogen werden hoopvol en er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. Dahlia keek naar de slaapkamer en aarzelde. Ze had bedoeld dat ze Laurel erover zou vragen, toch? Laurels lach verscheen echter in de deuropening. Haar blonde haren waren nog in de war van het slapen. Ze was haar bril aan het schoonmaken aan haar shirt, het shirt dat Dahlia aan haar gegeven had. Ze leek zich geen zorgen te maken om het feit dat haar lange, bleke benen zichtbaar waren. Dahlia's hart zwol op in haar borstkas en ze keek weer terug in Pams hoopvolle blik. Ze knikte nogmaals en voelde haar hart een nerveus sprongetje maken toen ze eindelijk toegaf waar ze al zo lang tegen vocht. Ze was verliefd. Ze liet haar lepeltje vallen en keek geschrokken neer. Laurel wierp haar een vragende blik toe, maar Dahlia was niet in staat om iets te zeggen.

'Is er iets aan de hand?'

Pam gunde Dahlia een alwetende glimlach en draaide zich naar de koelkast.

'Ik denk dat Dahlia zich net gerealiseerd heeft dat ze een meeting met haar manager vergeten is.'

Laurel lachte en Dahlia knikte dankbaar naar Pam. Dahlia schoof van haar stoel en ging vluchtig met haar hand door haar haren.

'Inderdaad. Mijn moeder verwacht me. Ik zie je vanmiddag?'

Laurel knikte en glimlachte weer. Dahlia probeerde Pams brede glimlach te negeren, maar het was een verloren zaak.