(Zawgyi)
"အာရွီးးး ဒီပင့္ကူေတြကေတာ့ တကယ္ပဲ။ငါမင္းတို႔ကို ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္မုန္းေနလဲသိလား မင္းတို႔ အဲ့ဒီ မြစိမြစိ ေျခေထာက္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ေလ်ွာက္သြားေနတာ အားးးတကယ္ပဲ ဒီေကာင္ေတြ"
သစ္သားအိမ္ေလးတစ္ခုမွာ အခန္းေတြက အသံမလံုတာမို႔ စကားသံေတြက နားမေထာင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္နားထဲ သူ႔အလိုလိုဝင္လာေနတယ္။အဲ့ဒီအသံ အဲ့ဒီစကား.....
လက္ထဲကစာအုပ္ကို အေရ႔ွကစာၾကၫ့္စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ရာကေန အျမန္ထမိတယ္။အသံလာရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းေရ႔ွ ဝရုန္းသုန္းကားေျပးသြားရင္း အခန္းတံခါးကို ဒုန္းခနဲျမည္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္။
လက္ထဲမွာ ၾကက္ေတာင္ေမႊး တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ထားရင္း အလန႔္တၾကားနဲ႔ တံခါးဆီလွၫ့္ၾကၫ့္လာတဲ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုျမင္မွ အသက္ပ်င္းပ်င္းရႈထုတ္ရင္း စိတ္ေလ်ာ့ခ်လိုက္တဲ့ပံု။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲhyung~"
ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို သူေလ်ွာက္လာရင္း ေမးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘာတစ္ခြန္းမျွပန္မေျပာပဲ သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲ ေသခ်ာစိုက္ၾကၫ့္ေနမိတယ္။အကယ္၍ Min Sehun..သူသာ အသက္ရွင္ေနေသးရင္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ေနမလဲ။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အခု ကြၽန္ေတာ့္ေရ႔ွကOh Sehunမွာ Min Sehunရဲ့ အေငြ့အသက္ေတြအမ်ားႀကီး ရိွေနတယ္။အျပဳအမူေတြ.. ရံဖန္ရံခါ မထင္မွတ္ပဲေျပာတတ္တဲ့ စကားေတြ။ၿပီးေတာ့ အၾကၫ့္ေတြ...
"hyung"
ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးေပၚ လက္တင္ရင္း သူခပ္သာသာလႈပ္ရမ္းလိုက္တဲ့အခါမွ ကြၽန္ေတာ္ အျမန္မ်က္ေတာင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ရင္း စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
ေတာ္ၿပီKim Jongin~သူက ေသသြားၿပီ။
"hyung~အဆင္ေျပရဲ့လား"
"အာ~ေျပတယ္။ငါ ဒီအတိုင္း မင္းအဆင္မေျပတာတစ္ခုခုေတြ့လို႔လားလို႔ လာေမးၾကၫ့္တာ"
ပါးစပ္ထဲေတြ့ရာ ေလ်ွာက္ေျပာလိုက္ရင္း ေစာေစာက
ျဖစ္သြားတဲ့ ဗရမ္းဗဒါအေျခအေနကို ကြၽန္ေတာ္ ဖံုးကြယ္ပစ္လိုက္တယ္။သူက လက္ထဲက ၾကက္ေတာင္ေမႊးကို ဂုတ္ေပၚတင္ကိုင္လိုက္ရင္းစိတ္ညစ္ၫူးေနတဲ့ပံုစံနဲ႔
