(Zawgyi)
"ဒီဟာလား???မရဘူး ဒါေတာ့မရဘူး အရမ္းခ်ိဳတယ္"
"သားကလည္း တစ္ကိုက္ပဲေလ"
ေဂဟာကိုသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးဆင္းလာခ်ိန္ ဧၫ့္ခန္းထဲက ေဒၚေလးနဲ႔Sehunရဲ့ စကားသံေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္အၾကၫ့္ပို႔လိုက္မိတယ္။
ဖြင့္လ်က္သားTVေရ႔ွမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္သားဟာ ၾကၫ့္ရတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မနက္က ေဈးထဲေျပးဝယ္ခဲ့တဲ့ ကိတ္မုန႔္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အေျခအတင္ျဖစ္ေနဟန္ပဲ။
"အေမ့ကလည္းဗ်ာ ဆီးခ်ိဳတက္မွာဆိုးလို႔ပါဆိုေန"
"ငါနင့္ကိုေမြးထားတာပါဟဲ့...ငါနင့္ထပ္ပိုသိပါတယ္"
လံုးဝ...ေဒၚေလးရဲ့အေျခအေနက လံုးဝကိုတိုးတက္လာတာပဲ။ဒီတစ္ခါ ဆိုးလ္ကိုသြားခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ထိေရာက္ခဲ့ပံုပဲ။
စကားႏိုင္လုရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္သားဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ သတိျပဳမိပံုမေပၚတာမို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ အလိုက္တသိနဲ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အိမ္ထဲကေနထြက္လာလိုက္တယ္။
အရင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့Sehunဟာလည္း အခုေတာ့ ေဒၚေလးကိုအေဖာ္ျပဳေပးေနရလို႔ အရင္လို ေဂဟာကို မလိုက္ႏိုင္ေတာ့။ဒါလည္းပဲ တစ္မ်ိဳးေတာ့ အဆင္ေျပတာပဲ။ကြၽန္ေတာ္ ေဒၚေလးကိုစိတ္ပူစရာမလိုေတာ့ပဲ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ စာသင္ႏိုင္ၿပီ။
ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ရဲ့စက္ဘီးစုတ္ေလးနဲ႔ ေဂဟာကိုဦးတည္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားျပန္လို႔လားမသိ စိတ္ထဲနည္းနည္းေတာ့ အထီးက်န္သလိုလို...
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ Oh Sehunက ဧၫ့္သည္။Oh Sehunက အခ်ိန္တန္ရင္အိမ္ျပန္မယ့္သူ...ကြၽန္ေတာ္ မလိုအပ္ပဲနဲ႔သူ႔ကို အရမ္းႀကီးသံေယာဇဉ္တြယ္လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ ဟုတ္တယ္မို႔လား??
စိတ္ထဲကေန ထိုအေတြးကို ဆက္ၿပီးမေတြးမိေအာင္ စက္ဘီးေျခႏွင္းကို အရင္ကထပ္ႏွစ္ဆပိုၿပီး တိုးနင္းလိုက္တယ္။
အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ေခြၽးသံတလံုးလံုးနဲ႔ ေဂဟာကိုေရာက္သြားရတဲ့အျပင္ အပိုဆုအေနနဲ႔ အစ္မမီဆိုနဲ႔ဂ်င္းဝူးhyungရဲ့ ရန္ပြဲကို ကမမ္းကတန္း အေျပးဝင္ဆြဲရေတာ့တာပဲ...
