(Zawgyi)
"အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ႏွစ္ေယာက္လံုး အိမ္မွာထားခဲ့တယ္ေပါ့။နင္ ရူးေနလားJonginရယ္ ေတာ္ၾကာ နင့္အိမ္မီးေလာင္ေနဦးမယ္"
ေတြးေတြးဆဆေျပာလာတဲ့ အစ္မရဲ့စကားကိုနားေထာင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္လက္ရႈပ္နဲ႔ ေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခါပစ္လိုက္တယ္။
"မသိဘူးဗ်ာ...မီေလာင္လည္း Oh Sehunက ေဘာစိပဲ သူ႔ျပန္ေလ်ာ္ခိုင္းမွာေပါ့"
"အံမယ္ အခုကတည္းက မွီခိုဖို႔ေတြးေနၿပီေပါ့"
မရီရတဲ့ အစ္မရဲ့စေနာက္သံကို ကြၽန္ေတာ္ခပ္ေစြေစြတစ္ခ်က္ၾကၫ့္ၿပီးသာ တံု႔ျပန္လိုက္တယ္။အဲ့လို ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္တံု႔ျပန္ပံုကို အစ္မကေတာ့ သေဘာက်ပံုမရပဲ ကြၽန္ေတာ့္ေဘး အတင္းတိုးကပ္လာရင္းနဲ႔....
"Jongin နင္ေျပာစမ္းပါ နင္ Sehun...."
"hyung!!!!"
"Jongin ya!!!!!!"
ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳသိထားတဲ့ အစ္မရဲ့ေပါက္ကရေမးခြန္းေတြက အဆံုးထိမေရာက္လိုက္ပဲ ေဂဟာဝန္းထဲဝင္လာတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီစက္သံနဲ႔အတူ ဟိုႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အသံစူးစူးေၾကာင့္ ရပ္တန႔္သြားတယ္။ၿမိဳ႔ျပင္ကစိုက္ခင္းကို သြားဖို႔ထြက္လာပံုရတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီပိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးက ဟိုႏွစ္ေယာက္ရဲ့ နားပူနားစာလုပ္မႈေၾကာင့္ ေဂဟာကိုေရာက္လာတဲ့ပံု။
ေထာ္လာဂ်ီေနာက္ပိုင္းကေန လက္ကိုအားရပါးရေဝ့ရမ္းျပေနတဲ့ အိုဆယ္ဟြန္းနဲ႔ ခြၽတ္ထားတဲ့အက်ႌလက္ရွည္ကို ေလထဲမွာတရမ္းရမ္းလႊဲျပေနတဲ့ ခ်ာဂ်င္းဝူ။ႏွစ္ေယာက္လံုး အျမင္ကပ္စရာေပမို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရာအစ္မပါ မတိုင္ပင္ထားပဲ အၾကၫ့္လႊဲလိုက္ၿပီး ထိုေနရာကေနၿပိဳင္တူထကာ စာသင္ေဆာင္ေတြဘက္ တန္းထြက္လာလိုက္တယ္။
စက္မသက္ရေသးတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီေပၚကေန ဖရိုဖရဲခုန္ဆင္းၾကရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီေျပးလိုက္လာေနပံုေထာက္ေတာ့ ဒီမနက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို စကားမေျပာပဲေနလာတာ အက်ိဳးရိွတဲ့ပံုပဲ။
"hyung...မသြားပါနဲ႔"
"Jongin ya တစ္ခါေလာက္ျပန္လွၫ့္ၾကၫ့္ပါဦး"
