(Zawgyi)
"ရုတ္တရပ္ႀကီး တကယ္ျပန္ေတာ့မလို႔လား"
ဂ်င္းဝူhyungက သူ႔ပုခံုးေပၚကေက်ာပိုးအိတ္ကို ေသခ်ာအေနအထားျပင္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ရီျပလာတယ္။အလင္းေရာင္ သဲသဲကြဲကြဲမရေသးတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ရီဝိုးတဝါး။ေဆာင္းဝင္စမနက္ခင္းရဲ့ ေလးေအးေအးကလည္း တစ္ခ်က္ေဝ့တိုက္လိုက္တိုင္း စိမ့္ခနဲပဲ။
"မျပန္မျဖစ္မို႔လို႔ပါကြာ။ျပန္လာမွာေပါ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲ"
မေန့ကအထိ ေအးေအးလူလူ ေနေနခဲ့ၿပီး ဒီေန့မနက္က်မွ အေစာႀကီး အထုတ္အပိုးေတြထျပင္တဲ့ ဂ်င္းဝူhyungကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ကိုနားမလည္ႏိုင္။hyungက ႏူႏူညံညံေလးၿပံဳးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးကို တစ္ခ်က္လွမ္းပုတ္တယ္။
"မ်က္ႏွာႀကီးကို အဲ့လိုလုပ္မထားစမ္းနဲ႔။ရုပ္ခေလးကေခ်ာေခ်ာေလးကို ေတာ္ၾကာ အေရးအေၾကာင္းေတြေပၚလာရင္ ျပႆနာေနာ္"
သူ႔ထံုစံအတိုင္း ရီရီေမာေမာနဲ႔ေျပာေနတဲ့hyungကိုၾကၫ့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေဒါသလည္းထြက္တယ္။ဝမ္းလည္းနည္းတယ္။အနည္းဆံုးေတာ့ ျပန္မယ့္အေၾကာင္းကို ႀကိဳေျပာထားသင့္တယ္မဟုတ္ဖူးလား။အျမင္နဲ႔တျခားဆီေပမယ့္ ဂ်င္းဝူhyungက တကယ္အသည္းမာတယ္။
"ဟိုကာလနဂါးကိုလည္း hyungက မေသေစနဲ႔ဂရုစိုက္ဦးလို႔မွာသြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္"
အိမ္ေပၚထပ္က အိပ္ခန္းရိွရာဆီကို ေမးေငါ့ျပရင္းhyungေျပာလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မပါစြာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။Sehunတစ္ေယာက္ အခုထိမထေသးဘူးမို႔လား။ဒါလည္း သူ႔အျပစ္လို႔မဆိုသာ။hyungကိုက အရမ္းအေစာႀကီး ထျပန္ေနတာ။
"ေဒၚေလးကိုလည္း ဂရုစိုက္ဦး"
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး hyungေရ႔ွေျခတစ္လွမ္းတိုးလိုက္ကာ hyungကိုဖက္လိုက္တယ္။hyungက သေသာတက်ရီရင္း ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာျပင္ကို ျငင္ျငင္သာသာေလး ပုတ္ေပးလာတယ္။
"အစ္မကိုေရာ ေျပာၿပီးၿပီလား"
"အင္း မေန့ညကတည္းက"
ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ေမွာင္မသိမသာႀကံဳ႔ရင္း hyungရဲ့ေၾကာျပင္ကို တစ္ခ်က္ထုလိုက္တယ္။
