(Zawgyi)
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အစ္မမီဆိုရဲ့လက္ရာေတြနဲ႔ ျပၫ့္ႏွက္ေနတဲ့ထမင္းဝိုင္းဟာ လူငါးေယာက္စာအတြက္ဆို အရမ္းကိုမ်ားလြန္းေနတယ္။ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ဒီဟာကိုဂရုစိုက္မေနဘူး။
"ငါတို႔ေတာ့ ျပသနာတက္ၿပီ"
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အစ္မ ဟင္းပြဲေတြကိုေနရာခ်ေနတုန္းမွာပဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ဂ်င္းဝူhyungရဲ့ မအီမလည္အသံႀကီးကထြက္လာေလေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေခါင္းမတ္မိသြားတယ္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အသားေတြ တူးကုန္ၿပီ"
"ဘာ!!"
လက္ထဲကဆလပ္ရြက္ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚေစာင့္ကာခ်လိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဆီ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ဝင္သြားတဲ့အစ္မ။ကြၽန္ေတာ္ အစ္မပစ္ခ်သြားတဲ့ဆလပ္ရြက္ပန္းကန္ကို ေသခ်ာ ေနရာတက်ထားၿပီးမွ အစ္မေနာက္ကို လိုက္သြားလိုက္တယ္။
မီးဖိုေပၚကေန အခုထိမခ်ရေသးတဲ့ ဒယ္အိုးထဲမွာေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ ေလာေလာလတ္လတ္သြားဝယ္ထားတဲ့ အမဲသားတခ်ိဳ႕ဟာ စားမရေတာ့တဲ့အေနအထားအထိကို တူးျခစ္ေနခဲ့ၿပီ။
"ခ်ာဂ်င္းဝူ!အသံုးမက်တာလဲ ေတာ္ယံုပဲေကာင္းတယ္။ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ခိုင္းထားတာလဲမဟုတ္ဖူး။အသားေလး မီးဖိုေပၚတင္ၿပီး ဟိုဘက္သည္ဘက္လွန္ေပးယံုေလးကို။ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္ရတာလဲ"
"ငါကေရာတမင္လုပ္ေနတယ္ထင္လို႔လား။ၿပီးေတာ့ ငါကေယာက်ာ္းေလးေလ။အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္ရမယ့္လူ။ဒါေတြ ငါက ဘာလို႔လုပ္တတ္ေနရမွာလဲ"
"အဲ့ဒါဆို ဂ်ံဳအင္ကေရာ။သူက် အကုန္ခ်က္တတ္တယ္ေလ။နင္ေျပာသလိုဆို ဂ်ံဳအင္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးမဟုတ္ေတာ့ဘူးလား"
"နင္ အဲ့ဒါကို မသိလို႔လာေမးေနတာလား"
"အဟြတ္!!"
ႏွစ္ေယာက္သားရဲ့ရန္ပြဲဆီကေန ကြၽန္ေတာ့္ဆီဦးတည္လာေနတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ေနရင္းထိုင္ရင္းကေန ကြၽန္ေတာ္တံေတြးသီးသြားရတယ္။ဒီႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ဗ်ာ။သူတို႔စကားေတြက ဘယ္အထိေရာက္ေနၿပီလဲဆိုတာ မစဉ္းစားမိတာလား တမင္ေျပာေနတာလားေတာင္ မသဲကြဲေတာ့ဘူး။
