Beautiful Lie with Scars ✔

20

Kabanata 20

"Buhat pa rito!"

I wiped my sweat on my forehead and walked towards them while carrying a large basin on my left shoulder. A lot of girls smiled at me and I gave it back to them. I don't want to be rude to them. I am glad that they cheering me up and clapping their hands a little.

But, my Belle is better than them. 

"Ito raw muna ngayon maibibigay ni Boss. Bukas daw uli" ani Inigo. Pinagtagpo namin ang aming balikat saka tinapik ang bawat isang likod bilang pasasalamat.

Tinanggap ko ang pera. Dalawang daan. Okay na rin 'to kaysa wala. Nag-iipon ako para sa susunod na anniversary namin ni Belle ay madadala ko siya sa magandang lugar at mabilhan siya ng regalo.

Ibinulsa ko na ang pera saka sinuot ang itim na sando at lumabas na. Nginitian ko ang mga babae na nagbigay ng daan. Sa ilang beses ko dito ay nakasanayan ko sila huwag lang nilang tatangkain na awayin si Belle sa tuwing bibisita siya dito.

Nakalabas na ako sa palengke. Natigil ko ang paglalakd nang sumakit bigla ang aking ulo. 

Sobrang sakit na napaupo pa ako sa gitna ng kalsada at mariin itong nahawakan. 

Parang binibiyak sa gitna na dahilan ng pagpintig ng mga ugat ko.

Ilang sandali pa ay lumabo ang lahat pero may mga larawan akong nakikita sa aking isip at naririnig na mga boses.

"I told you Lucas! Your father is a cheater! He's an asshole and don't you dare to face your back at me while I'm talking to you! Lucas! Get back here!"

I turned at my Mom and sighed. "Mom, can you please lower down your voice? It's annoying and how many times to tell you that Dad is not a cheater. He never cheats on us and it's just humor,  Mom. So please, stop." I said, annoyed.

Mom got tongue-tied but she's raising her eyebrows while looking at me.  I just shook my head in disbelief and shove myself in my sports car.

I drove to the house of my colleagues, celebrating the birthday of Yvanovich. I miss drinking alcohol, so much. 

"Woo! Happy fucking birthday, bro!" all my man hype, and we cheer. I drink my liquor and take another two shots.

"Musta nga pala ang grupo ni Christopher? Wala na akong balita sa kanila ah? Baka natakot na talaga sa atin 'yon, duwag naman pala ang gago." tumawa si Jeffrey, lumagok ng Dom Perignon.

My lips formed into a smirk. That asshole is a fucking shit to us. Walang ginagawa ang ka-myembro namin bigla na lang niya pinagtataga ng suntok? Syempre, papatalo ba kami? E'di gumanti din kami sa kanila pero ang nangyari ay namatay ang isang miyembro nila.

Wala akong pakialam do'n. Dahil sa mundo ng gangsters. Walang pakialaman kung sino ang namatay, bawi-bawi na lang pero dahil 'ata natakot ang thugs nila ay hindi na sila nagparamdam pa.

Tahimik ang mga gunggong.

"Nailibing na ba?" tanong ko.

"Oo. Sumama pa nga ako sa paglibing eh. Pasimple akong tumatawa kapag nakikita ko si Christopher na tahimik tapos umiiyak. Kawawang bata..." ani Blaston. Nag-apiran sina ni Jeffrey.

Sa edad na labing-limang gulang ay pumasok ako sa mundo ng mga gangsters. Bumukas ang isipan ko sa pagpatay, sa rambulan, away at kung anu-ano pang illegal.

It's funny to think that I am one of the members of a most notorious gang group and more than that, I'm the Creative Executive Officer and Director of my family companies.