မင္းရဲ႕ ကိုယ္ပြားေလး ၁
"ျပန္လာၿပီလား သား"
"ေရွာင္းက်န့္ေရာ"
အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ့္က္ုိလာမႀကိဳတာမို႔ ေမးလိုက္မိေတာ့ မာမားကမ်က္ႏွာပ်က္္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္ က်ေနာ့္အနားကို အေျပးတစ္ပိုင္းေရာက္လာသည့္ သူကေခါင္းေလးကိုငု႔ံထားၿပီးမွ လက္ထဲ
ကအိတ္ကိုလာဆဲြယူေလေတာ့
"ဘာေတြလုပ္ေနလို႔ ငါျပန္လာတာကို ခ်က္ခ်င္းလာ
မႀကိဳရတာလဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔ "
ဟုတ္တယ္။ ျပန္လာရင္ အရင္ဆံုး ျမင္ခ်င္တာက သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဆိုတာကို သူမသိဘူးလား။ အ
လိုက္ကန္းဆိုးမသိလိုက္တာ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဟို မီးဖိုထဲမွာမို႔ အသံမၾကားလိုက္လို႔ပါ"
"ဒီအခ်ိန္ငါျပန္လာေနၾကဆိုတာမသိဘူးလား ဟင္"
"ဟို"
"သားရယ္ အသံေလးနည္းနည္းေလ်ာ့ေျပာပါ သား
ရယ္ မင္းပါပါးျပန္ေရာက္ေနၿပီသားရဲ႕"
"မာမားတို႔ကလည္း လြန္တယ္ သူကအိမ္ေဖာ္မွမ
ဟုတ္ဘူး က်ေနာ္ေခၚလာတဲ့ က်ေနာ့္လူ သူအလုပ္
လုပ္ရမွာက်ေနာ့္အတြက္ပဲ ဘာလို႔အိမ္အလုပ္ေတြ
ေလွ်ာက္ခိုင္းေနရတာလဲ?"
ဟုတ္တယ္ တကယ္စိတ္တိုတယ္။ တကယ္ေတာ့
အခု က်ေနာ့္ေ႐ွ႕မွာ ေခါင္းေလးငု႔ံရပ္ေနသည့္ ဝမ္လီနင္နဲ႔ က်ေနာ္က အသက္၁၁ႏွစ္ေလာက္ကြာပါသည္။ က်ေနာ္က ခ်ဴးကုမၸဏီပိုင္႐ွင္ျဖစ္ကာ သူ႔ကိုလြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္ေလာက္က နယ္ဘက္ကိုသြားရင္း ေတြ႔
ခဲ့တာပါ။ သူ႔မိဘေတြက က်ေန္ာ့အလုပ္သမားေတြ
ုဖစ္ကာ ႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္ကအျပန္ကားအက္
ဆီးဒင့္ျဖစ္ၿပီးဆံုးသြားၾကတာမို႔ ထိုကေလးအတြက္
က်ေနာ့္မွာတာဝန္အျပည့္အဝ႐ွိတယ္လို႔ ခံစားမိကာ
ေခၚယူထားခဲ့တာ။ ထိုတုန္းက က်ေနာ္က ၂၂ႏွစ္ ထို
ကေလးက ၁၀ႏွစ္သာ႐ွိေသးသည္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္က ၂၇ႏွစ္ျဖစ္ကာ သူက ၁၅ႏွစ္ျဖစ္ေနၿပီ။ တကယ္ဆိုသူ႔ကိုေခၚလာတာ ဒီအိမ္မွာအလုပ္လုပ္ဖိူ႔
မွမဟုတ္တာ။ ေက်ာင္းထားေပးၿပီး ပ်ိဳးေထာင္ေပးမ
လို႔ကို မာမားတို႔က ဘယ္လိုျဖစ္ေနၾကတာလဲမသိဘူး။
