My Little Poplar - 小白杨 (Myanmar Translation)

《3.2》

[Zawgyi]

အပိုင္း{၃}

ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ အိမ္သာထဲမွာ တစ္နာရီၾကာအပိတ္ခံလိုက္ရၿပီး...ေနာက္ဆံုးမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူ႔ကို တံခါးလာဖြင့္ေပးေလရဲ႕။ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ပိုင္ရွင္းယြီတစ္ေယာက္ က်ိဳးက်ိဳးႏြံ႕ႏြံ႕ျဖစ္သြားၿပီး သူ႔ထိုင္ခံုကို သူတိတ္တိတ္ေလးျပန္လာခဲ့တယ္။သူ႔ကို အိမ္သာထဲ ထည့္ပိတ္ခဲ့တဲ့ အဲ့အရူးေကာင္ကို ႏႈတ္ကေန အသံတိတ္က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ခ်န္းလ်န္က သူ႔ကို တို႔ကာ စိုးရိမ္စြာ ေမးတယ္။

"ေဟ့...မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား?"

ပိုင္ရွင္းယြီ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။အခုခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆံုရဲ။ရထားတြဲေပၚက လူေတြအားလံုး သူ႔ကိုရယ္ေနၾကတုန္းလို႔ ခံစားေနရတယ္။ခ်န္းလ်န္က ေျပာလာတယ္။

"မင္းကေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြာ...သူ႔ကိုမွရန္သြားစရတယ္လို႔"

အခုေလးတင္ ငိုထားတာမို႔ ပိုင္ရွင္းယြီမွာ အသံေသခ်ာမထြက္ႏိုင္ေသး။ႏွာသံေလးနဲ႔ ေျပာလာတဲ့သူ႔စကားသံဟာ အလြန္ေဒါသထြက္ေနသေယာင္။

"သူက ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"

"အဲ့လူရဲ႕ မိသားစုေနာက္ခံက ေတာ္ေတာ္အင္အားေတာင့္တယ္လို႔ ၾကားတယ္...စစ္တကၠသို္လ္တက္ခြင့္ရတာကိုေတာင္ မတက္ဘဲ တမင္သက္သက္ ကြန္းလန္းေတာင္ဘက္မွာ စစ္မႈထမ္းဖို႔ လာခဲ့တာတဲ့ေလ...မင္းေရာ သူဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္တယ္လို႔ထင္လဲ?"

ပိုင္ရွင္းယြီက အံႀကိတ္ရင္း...

"ေခါင္းမေကာင္းလို႔ လုပ္တာေနမွာေပါ့"

ေခါင္းမေကာင္းလို႔သာ ဒီလိုလုပ္တာေပါ့။စိတ္သာမွန္ရင္ သူက ဒီလိုဆိုးဝါးလွတဲ့ လမ္းကို ေရြးပါ့မလား?

ေနာက္တစ္ေန႔က်...သူတို႔ရဲ႕ရထားခရီးၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။အဲ့ဒါလဲၿပီးေရာ စစ္တပ္ကုန္တင္ကားႀကီးေတြကို ေျပာင္းစီးရတယ္။အခုဆို သူတို႔ဟာ ကြန္းလန္းေတာင္တန္းေတြဆီကိုေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ေႏြရာသီျဖစ္ေပမယ့္လဲ အပူခ်ိန္ေလ်ာ့က်ေနလ်က္ရွိကာ ေအးစိမ့္ၿပီး ရာသီဥတုမွာလဲ ေျခာက္ေသြ႕လွတယ္။ပိုင္ရွင္းယြီအတြက္ေတာ့ အသက္တစ္ခါရွဴရတာေတာင္ အားေတာ္ေတာ္စိုက္ထုတ္သံုးေနရသလိုပဲ။(=အသက္ရွဴဖို႔ေတာင္ အားမရွိ)သူ႔ရဲ႕ အျမင့္ေၾကာက္ေရာဂါဟာ မေန႔ကေလာက္ မဆိုးဝါးေတာ့ေပမယ့္ ေနရထိုင္ရတာကေတာ့ ခုထိ အဆင္မေျပႏိုင္ေသး။ကားေပၚက 'သူ႔ထက္လူေကာင္ထြားတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ား'ဆို အန္လိုက္၊ဝမ္းေလွ်ာလိုက္နဲ႔။သူတို႔နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ သူဟာအနည္းငယ္ ပိုကံေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆလို႔ရတယ္။