ရီရွင္းတို႔ တိုက္ခန္းနား ေရာက္ေတာ့ ဆယ္နာရီပင္ ထိုးလုၿပီျဖစ္သည္။ ဒီထက္ ေစာေစာသြားကာ အလြမ္းသယ္ခ်င္ပါေသာ္လည္း စိတ္ဆိုးမွာ စိုးသျဖင့္ ဂြၽန္ေျမာင့္မွာ ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္ႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရေသးသည္။
ဖုန္းဆက္ကာ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာမယ္ရွိေသးသည္..တိုက္ေအာက္မွာ ရီရွင္းက အသင့္..။
"က်န္းရီရွင္း...ငါမင္းကို လြမ္းေနတာ သိလား"
ကားေပၚက ခ်က္ခ်င္းဆင္းေျပးကာ ဖက္ဟန္ျပဳေတာ့ ရီရွင္းက တိုက္မ်က္ႏွာစာေအာက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆုတ္ကာ မၾကားဟန္ေဆာင္သည္။
ကိုယ္ရွိန္သတ္ရင္း လက္ကို ေျပးဆြဲေတာ့မွ ရီရွင္းက ကားေပၚကို အသာတၾကည္လိုက္လာေတာ့သည္။
"ရီရွင္းနာ...သတိရတယ္"
"အမူးမေျပေသးဘူးလား..?"
"ဟင့္အင္း"
"ညကေရာ ေသာက္ထားေသးလား..?"
"မမွတ္မိဘူး"
သြားၿဖဲကာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေတာ့ ရီရွင္းက ဟိုဘက္လွည့္သြားသည္။
"အခု သြားေတြ႕မွာ ဘယ္သူလဲ..?"
"ငါ့အထက္တန္းတုန္းက ရည္းစားေဟာင္း..မင္အြန္းဟယ္ လို႔ေခၚတယ္"
"စီနီယာတို႔ၾကားကို ကြၽန္ေတာ္ ဝင္ရႈပ္သလို ျဖစ္ေနမယ္ထင္တယ္...မလိုက္ေတာ့တာ ပိုေကာင္းမယ္ မထင္ဘူးလား..?"
"မထင္ပါဘူး...မင္းမွ ငါ့ကို အေျဖမေပးရေသးတာ.."
ရီရွင္းက သက္ျပင္းခ်သည္။
"ေနာက္လအတြက္ project sampleကို ဘယ္ဒီဇိုင္းလုပ္မယ္ စဥ္းစားထားလဲ..?"
"မသိဘူးေလ...ညက် သြားေသာက္ရေအာင္ ငါတိုက္ပါ့မယ္"
"မအားဘူး"
"အင္း..အဲ့တာဆိုလည္း ေနာက္မွေပါ့"
ရီရွင္းက အဲ့လိုပင္ျဖစ္သည္..ဂြၽန္ေျမာင့္ဘက္က ဆယ္ခါေခၚမွ တစ္ခါေလာက္သာ လိုလိုလားလားလိုက္သည္..အဲ့တစ္ခါကလည္း ျငင္းစရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ကုန္သြားသည္မို႔ အားနာပါးနာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရျခင္းသာ..
YOU ARE READING
ဒီေန႔
Fanfictionစၾကာဝဠာတြင္းနက္ သုံးခုေလာက္ ျဖတ္ေက်ာ္ရသလို ခံစားခ်က္ႏွင့္ ဂြၽန္ေျမာင္နိုးလာခ်ိန္တြင္မူ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမစ္ေရတိုက္မည့္ မုန့္ဘြားဘြားေရာ ေရႏြေးၾကမ္းတိုက္မည့္ ေသမင္းပါမရွိခဲ့။ အဲ့အစား အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ခုသာရွိသည္။ ဟုတ္သည္...ဂြၽန္ေျမာင္က တစ္ဖန္ျပန္...
