ဗိုက္ထဲက စူးေအာင့္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ဂြၽန္ေျမာင့္မ်က္လုံးမ်ား အလိုလိုပြင့္လာသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္မျပယ္ေသးေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ကိုဖိကာ တစ္ဖက္လွည့္လိုက္ေပမဲ့ သက္သာသြားျခင္းမရွိ။
သမ္းေဝေနေသာ ပါးစပ္ကို လက္နဲ႕အုပ္ကာ အိမ္သာကမုတ္ ေပၚထိုင္ခ်ကာမွ မ်က္လုံးအနည္းငယ္ပြင့္လာေတာ့သည္။
သိမ္းထားခဲ့သမွ်ကို ျပန္စြန့္ထုတ္ေနရင္း တစ္ဖက္မွာလည္း ပ်င္းေနေသာစိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ တစ္ခုခုရွာေပမဲ့ ဘာမွမေတြ႕။
ပ်င္းလိုက္တာ..။
လက္ဖဝါးႏွစ္ခုကို အေၾကာင္းမရွိစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ တစ္ခုခုမွားေနသလို ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးပြတ္ကာ ၾကည့္ေပမဲ့ ေျပာင္းမသြား။
ဘာလို႔ ေသးသြားတာလဲ..?
ျမန္ျမန္ကိစၥရွင္းကာ လက္ေဆးကန္ေရွ႕သြားေတာ့ အရင္လို ခုံခုစရာမလိုပဲ လက္ေသခ်ာေဆးလို႔ရေနသည္။
ဒါေပမဲ့ မွန္ထဲက ဂြၽန္ေျမာင္ကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစာေလာက္ ငယ္သြားခဲ့ျပန္သည္....။
.........................................................................
အိမ္သာထဲက ထြက္လာေတာ့ ဂြၽန္ေျမာင္ ျပန္အိပ္ခ်င္စိတ္ပင္မရွိေတာ့။ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမည္ကိုေတြးရင္း အလိုလိုစိတ္ပင္ပန္းလာသည္။ အိုဆြန္းႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ၿပီးကတည္းက ဂြၽန္ေျမာင္က ကေလးထိန္းဖို႔ ပါရမီမပါတာကို လက္ခံၿပီးသားပင္။ အိုဆြန္းထက္ပိုႀကီးသည့္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရမည္ကို ေတြး႐ုံနဲ႕တင္ ေခါင္းကိုက္လာသည္မို႔ ေက်ာင္းတက္ရမည္ဆိုပါက သိကၡာမငဲ့ပဲ ေျခေဆာင့္ငိုဖို႔ပင္ ေတြးၿပီးသားျဖစ္သည္။
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ထြက္လာေသာ ဂြၽန္ေျမာင့္ကို အန္တီမင္က ေတြ႕သြားသည္။
"အေစာႀကီးပဲ ဂြၽန္ေလးရယ္...ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို ျပန္အိပ္ဦး"
ေက်ာင္းတက္စရာမလိုဘူးေပါ့..?
အန္တီမင့္စကားေၾကာင့္ ႐ုတ္တရပ္အားမ်ားျပန္ျပည့္သြားသလိုလို...။
"ဘယ္ႏွစ္နာရီလဲဟင္..?"
"၇နာရီခှဲခါနီးပွီ ထင္တယ္...မအိပ္ခ်င္ရင္ တစ္ခုခုစားမလား..?"
YOU ARE READING
ဒီေန႔
Fanfictionစၾကာဝဠာတြင္းနက္ သုံးခုေလာက္ ျဖတ္ေက်ာ္ရသလို ခံစားခ်က္ႏွင့္ ဂြၽန္ေျမာင္နိုးလာခ်ိန္တြင္မူ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမစ္ေရတိုက္မည့္ မုန့္ဘြားဘြားေရာ ေရႏြေးၾကမ္းတိုက္မည့္ ေသမင္းပါမရွိခဲ့။ အဲ့အစား အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ခုသာရွိသည္။ ဟုတ္သည္...ဂြၽန္ေျမာင္က တစ္ဖန္ျပန္...
