Derek Diary

Part 7

"έχεις εγγονό?" την ρώτησα φανερά έκπληκτος ,δεν περίμενα αυτήν την απάντηση "ν..ναι αλλά δεν ειναι ακριβώς εγγονός μου..." μου απάντησε και κούνησε το κεφάλι της ,συνέχισε να μου μιλά "πάμε να καθίσουμε και θα στα πω όλα.." μου ειπε και μου έδειξε τον καναπέ ,πήγαμε προς τον καναπέ και καθίσαμε ...

"παιδιά δεν έχω όπως ξέρεις ...Ο Ian ...βασικά μια μέρα είδα τον Ian να ψάχνει έξω στα σκουπίδια,τον φώναξα να έρθει σπίτι,του έβαλα να φάει και του έδωσα μερικά χρήματα ....ε...από τότε έρχεται κάποιες φορές ..." μου ειπε ενώ χάιδευε το πόδι του Ian ,τον κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω..."δεν φαίνεται για κάποιον που δεν έχει σπίτι..."

"δεν σου ειπα ότι δεν έχει σπίτι,σπίτι έχει και έχει και μια μαμά άρρωστη.."

"ο...καλά...κατάλαβα!"

"χαίρομαι...θα ήθελα να γινοσασταν φίλοι αλλά εσύ θα φύγεις ..." μου επισήμανε "ναι..κρίμα,για Μπαρτσελόνα σε κόβω " πετάχτηκε ο Ian "πάντα!"

απάντησα γρήγορα ,σήκωσε το χέρι του και κολλήσαμε πέντε "έτσι...μια ομάδα.." μου χαμογέλασε !

"εγω θα πάω για ύπνο ,ειναι αργά για εμένα ..." μας ειπε η κυρία Jownse ,μου έδωσε μια σφιχτή αγκαλιά και ανέβηκα την σκάλα ,κάθισα στον καναπέ,αρχίσαμε να μιλάμε για ωρΑ "στα δεκαπέντε μου ο άνθρωπος που έλεγα πατέρα μας εγκατέλειψε ,

η αρρώστια της μαμας μου είχε διαγνωστεί πριν πέντε χρόνια...πι γιατροί είπαν ότι δεν θα αντεχε αλλά άντεξε και αντέχει μέχρι σήμερα...Όλα στην ζωή μου χάλια..." πήρε μια ανάσα και συνέχισε "στοίχημα ότι ειμαι χειρότερα από τον καθένα ,χθες με απέλυσαν κι όλας.." "χα...δεν νομίζω..." του ειπα κοιτωντας κάτω "οχι εγω δεν νομίζω ,πόσο χάλια να είσαι?" με ρώτησε "να.. η κοπέλα μου αυτοκτόνησε ,μετά εκαψα το σπίτι μου γιατί μου την θύμιζε και τώρα θα πάω στον Καναδά..."

Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα ,με κοίταγε με το στόμα ανοιχτό "έλα ρε ...πλάκα μου κανείς..." "μακάρι ,αλλά οχι..." με κοιταξε με λύπη "πραγματικά θα ήθελα να μείνω κι άλλο αλλά ειναι παρά τέταρτο και ακριβώς θέλω να είμαι στο αεροδρόμιο" "τι ωρα πετάς?" σηκώθηκα όρθιος και φόρεσα το μπουφάν μου  "αα..δώδεκα " "ωραία ,θα έρθω μαζί σου" σηκώθηκε και φόρεσε το μπουφάν του ,πήρα την βαλίτσα μου και βγήκαμε έξω ,σταμάτησε ενΑ ταξί και σε δεκαπέντε,είκοσι  λεπτά  ήμασταν στο αεροδρόμιο "εδώ είμαστε..." του ειπα κοιτάζοντας το κτήριο "άντε πάμε μεσα να καθίσουμε " με χτύπησε στην πλάτη ,ανεβήκαμε τα σκαλια και μπήκαμε μεσα "έλα...ξεΡω που θα καθίσουμε ,έχω έρθει πολλές φορές εδώ.." "έχεις ταξιδέψει?" "οχι....για έρανο ή για να κοιμηθώ εδώ κρυφά ,ότι και καλά περιμένω πτήση ,ειναι ζεστά τον χειμώνα και κρύα το καλοκαίρι "

Με οδήγησε στην καφετέρια του αεροδρομιου,με έβαλε και κάθισα σε ενΑ τραπέζι και εκείνος πήγε να πάρει καφέδες... "πάρε ...θα σου χρειαστεί!" μου ειΠΕ και μου έδωσε τον καφέ..."ευχαριστω.." ,πήρα τον καφέ στα χέρια μου και ήπια μια γουλιά "αν δεν γίνομαι αδιακριτος...τι ακριβώς έγινε με την κοπέλα σου?"

Ηθελα να του τα πω ,ήθελα να τα πω σε κάποιον ,να μιλήσουμε για αυτό το θέμα απλά δεν είχα φίλους..

"θα...θα σου πω...πήγαινα σπίτι της και είδα ενΑ ασθενοφόρο,επειδή έμενε σε πολυκατοικία πίστευα ότι ηταν για κάποιον άλλον μέχρι που πήγα πιό κοντά...(πήρα μια ανάσα)και είδα τους γονείς της ,τους ακολούθησα στο νοσοκομείο και έμαθα ότι έκοψε τις φλέβες της ..."

κοίταξα κάτω "και δεν έμαθες γιατί το έκανε?"

"ο..οχι "  "οι γονεις της τι σου είπαν ?θα σε είδαν στην κηδεία..." μου ειπε και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του "δεν ήξεραν καν ότι τα είχαμε..." του απάντησα ανασηκωνοντας τους ώμους μου ...