Chapter 17

293 36 0
                                    

გაშვება

ყველა გვეუბნება, როდესაც ჩვენთვის მნიშვნელოვანი ადამიანი გვტოვებს, რომ ის გავუშვათ

ადვილია სათქმელად, მაგრამ ეს იმაზე რთულია ვიდრე მათ წარმოუდგენიათ

ყოველთვის მეგონა რომ ყველაფერში დამნაშავე მამაჩემი იყო, მაგრამ შევცდი

მწარედ შევცდი და ახლა ამ ყველაფრის პასუხს ვაგებ

ყოველთვის ასე არის, ყოველთვის ვაგვიანებ

ვერც დედა და ვერც მამა გადავარჩინე, ერთადერთი მიზეზი კი დაგვიანება იყო

ახლა სად ვარ?

ჩემს სასჯელს თვალებში ვუყურებ

five hours before

- არ მჯერა

ვამბობ და მანქნიდან გადავდივარ

- გირჩევ დაიჯერო პატარავ

მეუბნება და ხელზე მკოცნის

- ლექციების შემდეგ მოგაკითხავ და სადმე წავიდეთ

- კარგი

მასთან მიმიზიდა და ვნებიანად მაკოცა, მეც არ დავაყოვნე და ავყევი

- უნდა წავიდე

ჩურჩულით ვეუბნები, რაზეც ბუტბუტს იწყება და მანქანაში ჯდება

მის ქმედებაზე ვიცინი და შენობაში შევდივარ

ყველასი თვალი ჩემზე, რაც ნამვილად არ მსიამოვნებს

,,ხომ ვთქვი რაა"

ოთახში მთელი სისწრაფით წავედი და ჩემს ადგილზე დავჯექი, ყურსასმენები გავიკეთე, ნამდვილად არ მინდოდა ამ მოცლილების მოსმენა

***
დღეს არცერთი ბიჭი იყო უნივერსიტეტში, რამაც ჩემი დღე უფრო მოსაწყენი გახადა

ჯონგუკმაც მომწერა რომ სამწუხაროდ გეგმები შეიცვალა და ვერ მოვიდოდა

სახლში მისვლა არ მინდოდა, ამიტომ პირდაპირ სამსახურში წავედი

რაღაც ხდებოდა, ეს თავიდანვე მივხდი, მაგრამ ყურადთება არ მივაქციე

solaceWhere stories live. Discover now