Αισθησιακή θυσία

ετοιμάσου

Νουλιφέρ Pov

Ήταν κακό αυτό που είπα;

Δεν έπρεπε να το πω, ήμουν γυναίκα του και έπρεπε να τον σέβομαι, άρα και να θέλω να είμαι σε αυτόν τον γάμο. Πρέπει να μεγαλώσω!

- Μποράν...

      Τύλιξα τα δάχτυλά μου με τα δάχτυλα του σφιχτά.

- Είσαι πολύ καλός μαζί μου και σε ευχαριστώ. Αλλά σε παντρεύτηκα γιατί η οικογένεια σου και εσύ με απειλήσατε.

- Το ξέρω...

Με φίλησε στο λαιμό και έμεινε εκεί.

- Αν όμως μπορούσες να φύγεις από αυτόν τον γάμο , θα το έκανες;

   Εύκολη ερώτηση. Από την στιγμή που με άγγιξε δεν μπορούσα να δωθώ σε άλλον άντρα, μόνο στον Μποράν ανήκω.

- Όχι. Μαζί σου έγινα γυναίκα. Σου ανήκω.

- Δεν ανήκεις σε κανέναν μικρή.

   Πήρε πίσω τα μαλλιά μου για να μπορεί να φιλάει ελεύθερα το λαιμό μου.

- Σε αυτά τα μέρη Μποράν η γυναίκα ανήκει στον άντρα όταν παντρεύεται. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς την άδεια του και φυσικά πρέπει να τον υπακούει πάντα...

   Ήταν τόσο δύσκολο να υποκρίνομαι την σύζυγο. Να τον υπακούω πάντα. Έβαζα στην άκρη εμένα για να είναι αυτός ευχαριστημένος.

- Ναι... Αλλά εσύ δεν είσαι από αυτά τα μέρη μικρή μου...

     Χαμογέλασα μόλις το άκουσα αυτό. Ήταν γλυκός όταν τα έλεγε αυτά.

   Και εγώ η ηλίθια τον φοβόμουν.

- Θες να πάμε στην Αίγυπτο; Δεν έχω πάει ποτέ και θέλω πολύ!

   Γύρισα λίγο προς το μέρος του για να του το ζητήσω κοιτώντας τα μπλε του μάτια. Μου χαμογέλασε γλυκά και χάιδεψε το φουσκωτό μου μάγουλο.

- Γιατί όχι; δεν έχουμε πάει μήνα του μέλιτος ακόμα. Για την ακρίβεια... Γιατί δεν πάμε τώρα;

  Σηκώθηκε στα γόνατα του ενθουσιασμένος. Συγνώμη;

- Μποράν.

  Γέλασα ψεύτικα και χάιδεψα την κοιλιά μου κοιτώντας τον ήρεμη με ένα μεγάλο χαμόγελο.

- Σοβαρολογώ. Πάμε Αιγύπτου.

- Δεν μπορούμε.

  Του είπα γελώντας.

- Φυσικά και μπορούμε μικρούλα μου. Σε λίγους μήνες δεν θα μπορούμε που θα έχει πάει η κοιλιά σου στο στόμα.