Eliksir Pisarski

Eliksir wiedzy II. Poprawne dialogi

Zapisy dialogów – o dziwo – często sprawiają spore problemy. Osobiście nauczyłam się tego poprzez obserwację tego „zjawiska" w książkach. Analizowałam, często też po prostu zapamiętywałam zapis danego rodzaju dialogu i stosowałam u siebie. Dopiero na potrzeby tego artykułu zrobiłam research i utonęłam pod tona informacji na temat tego, kiedy, co i jak...

Nie sądziłam, że sprawa tak dla mnie intuicyjna może okazać się tak trudna do wyjaśnienia. Nie mam jednak zamiaru się poddawać! Spróbuję to wszystko Wam wyjaśnić łopatologicznie.

Zacznijmy od podstaw (i pamiętajcie, że omawiamy zasady zapisu stosowanego powszechnie w Polsce, te zasady nijak maja się do zapisów np. w literaturze angielskiej).

Zasada A. Dialogi powinniśmy zapisywać od myślników – czyli też najdłuższej kreseczki z kreseczek na dostępnych. Możecie to jeszcze spotkać w starych książkach. Obecnie jednak powszechniejsze stało się używanie półpauz, czyli średnich kreseczek. Bardzo chciałabym dać wam jakiś przykład, ale Wattpad wszelkie „kreseczki" zmienia na ten sam znak.

Zasada B. Wypowiedzi dialogowe każdego bohatera powinny zaczynać się od nowego wiersza. W praktyce oznacza to, że jeżeli w linijce numer 1 powiedział cos Krzyś, to wypowiedź Karola zapisujemy od nowej linii.

Niepoprawny zapis:

– Lubię Olę – wyznał Krzyś. – No, ja też – dodał Karol.

Poprawny zapis:

– Lubię Olę – wyznał Krzyś.

– No, ja też – dodał Karol.

Zasada C. Czasowniki oznaczające naszą wypowiedź, np. powiedział, krzyknął, szepnął itd. zawsze powinny występować po myślniku. W takich przypadkach imiona bohaterów zawsze zapisujemy po czasowniku.

Przykład:

– Jaki śliczny piesek! – zawołała Kasia.

Tutaj warto też zaznaczyć, że swobodnie możemy używać wykrzykników i znaków zapytania, a potem te czasowniki zapisywać małą literą, ponieważ to zdanie i didaskalia tworzą całość. Sytuacja ma się inaczej, gdy chodzi o kropkę. Nie możemy tworzyć zapisu dialogu w takiej formie:

– Lubię psy. – powiedziała Anna.

Poprawne zapisy:

– Pyszne! – krzyknął krytyk kulinarny.

– Smakuje ci? – spytała niepewnie Kasia.

– Jutro chcę wyjść ze znajomymi – przypomniał Patryk.

Niepoprawne zapisy:

– Nie lubię rodzynek. – mruknął Paweł.

– Paskudna pogoda – Andrzej powiedział.

Zasada D. Postawienie kropki po didaskaliach wymusza na nas rozpoczęcie kolejne wypowiedzi wielką literą. Niezależnie od tego czy występuję po kolejnym myślniku czy dalej w „komentarzach od autora".

Wiem, brzmi to pogmatwanie. Może przykładu poprawnego zapisu jakoś Wam rozjaśnią tę mglistą formułkę.

– Nie cierpię, kiedy pada! – burczał niezadowolony Antek. Wyjrzał przez okno i skrzywił się na widok ciemnych chmur.

– Nie cierpię, kiedy pada – wyznał Antek. – A ty?

Zasada E. Dialog zamykamy kropką (czyli stawiamy ją przed myślnikiem), gdy dalsza wypowiedź narratora nie nawiązuje do wypowiedzi.

Tak wygląda poprawny zapis:

– Kocham cię. – Pochylił się i pocałował ją w czoło.

W takich wypadkach jest też sytuacja odwrotna do tej z punku C. Podmiot zapisujemy przed czasownikiem. Na przykład:

– Chodź tutaj! – Adam złapał go za rękę i pociągnął za sobą.

Zasada F. Narrację wplecioną w dialog oddzielamy z obu stron myślnikami. W wypadku, gdy w takiej wypowiedzi ma się zbiec myślnik i przecinek, rezygnujemy z zapisu przecinka.

Przykład:

– Wiem – szepnął – że go ukrywasz.

Zasada G. Wypowiedź jednego bohatera powinna być zapisana w jednej linii. Wyjątkiem jest moment, gdy wypowiedź tę przerywa reakcja innego bohatera. W tedy w pierwszej wierszu piszemy wypowiedź, w kolejnym reakcje i w następnym znów wypowiedź.

Przykład:

– Wcale nie chcę jechać do Hiszpanii – wyznała Anna.

Karolina nie wiedziała, jak zareagować na tak nagłą zmianę zdania.

– Tak naprawdę nienawidzę ciepłego klimatu – dodała.

Autor: CattCheshire