Until Our Last Breath (Book of Gangsters #1) || COMPLETED

Zhānghié 37

Chapter 37: The Truth

I followed where headmaster goes to the room where he should treated with yishi, yishi are the physicians. Walang hospital dito, kung pupunta pa kami ng Beijing ay baka hindi na maagapan si headmaster. His condition is too complicated, he needs an operation but 50/50 ang result.

"kindly, stay here for a while." One of the Yishi said, naka hilata sa isang woodbed si headmaster ng huli ko siyang masilayan. Hindi ko kayang makita na ganong ang itsura niya, nghihina at mukhang nawawalan na ng pagasa. Hindi tumutigil ang mga luha ko ng alalayan ako g 4 Empires para palayuin sa kwarto kung saan nakalagay si Headmaster. Napaka komplikado ng lagay niya, pero hindi parin ako naniniwala sa mga ngyayayri.

Naka salampak ako sa sahig habang ang katawan ko ay naka sandig sa pader, hindi ako kinakausap nung apat pero kumikilos sila para pagaanin ang loob ko. They're crying but they chose to control it para hindi makadagdag sa pakiramdam ko. Napaka bilis ng pangyayayri, kanina lang ay nag tatawanan kami, binati niya ako dahil kaarawan ko ngayon...tapos ito pala ang matatanggap kong regalo?

I cried out loud when our memories together flashback, when the first day he adapted me, until the day he take away. Sa mga oras na nasayang hindi ko man lang nagawang mag pasalamat sa lahat, hindi ko man lang nagawang suklian ang mga kabutihang ginawa niya saakin noon pa. he's a kind man that I adore, he's my angel or let's called him Lucifer.

He never treat me na parang ibang tao, infact mas tinuring niya pa akong anak. Strict man siya but I understand that he's concern. Hindi siya gumagawa ng bagay na ikasasama ko, though hindi ko lang na aapreciate yon dahil naiinis ako sakanya noon. Yeah, I hate him na halos kalabanin ko na siya dahil sa mga mata ko ay isa siyang kalaban, isa siyang tao na pipigil sa mga gusto ko at yung mga bagay na gusto kong gawin ay ayaw niya. But then, hindi siya sumuko... mas lalo niya pa akong minahal hanggang sa ma appreciate ko na ang lahat ng hirap niya.

He's trying his best just to clarify that he's my father and I need to respect him. Nakakainis nga lang dahil sana pala noon pa lang ay naging mas mababa ang pride ko saknya, napaka selfish kong tao ni hindi ko siya tinuring na ama dahil isa lang naman akong ampon. Sana noon pa lang ay ipanakita ko na saknya na mahal na mahal ko siya higit sa pagiging ama niya saakin. I wish I could go back...

Naka tulala lang ako habang naka tingin sa itaas, tahimik na umiiyak habang sinisisi ang aking sarili. kasalanan ko to, hindi ko siya naprotektahan gaya ng pagprotekta niya saakin sa tuwing alanganin ang buhay ko. Halos isangla na niya ang buhay niya huwag lang ako masaktan pero ngayon ay wala akong nagawa miski ano.

Lahat nalang ng mga taong mahalaga sa buhay ko ay iniiwan ako at umaalis, mas pipiliin pa nilang umalis kesa pasayahin ako, hindi siguro mangyayari ang lahat ng ito kung hindi ako dumating sa mundo na ito. Ganitong klaseng buhay ba talaga ang naka tadhana para saakin? My nagplano ba sa buhay ko na dapat ganito ang danasin ko?

how i wish na sana isa na lang akong ordinaryong babae na namumuhay ng payapa at hindi nag bbuwis buhay.

ano ba ang paki-ramdam ng isang taong hindi makasalanan at totoo sa aking sarili?

siguro kung hindi ko sila naging magulang edi sana hindi ako ganto, sana mabuti akong tao, at higit sa lahat malinis akong tao, pero hindi eh pati utak ko ang dumi.

I've never expect that i'll be like this, its god damn insane. Bakit sa lahat pa ng maraming klaseng buhay eto pa ang natadhana saakin. I don't know what kind of person i am, para madamay pa ang mga taong mahal ko. Headmaster's right, this mission is not an ordinary you can feel pain, painful, and much painful. but i know i can do this, if i've done this before then i'll do it for the sake of my love, no one can broke me, destroy me and bring me down cause im the one who can bring them down.