မင္းသားေလးရဲ႕ႀကင္ယာေတာ္(completed)

final🐥🐰

"မင္းဘာလုပ္တာလဲ...အဲဒါငါပိုင္တ့ဲပန္းေတြ..."

အေနာက္ကေခၚလိုက္သံေၾကာင့္လွမ္းေနတ့ဲလက္ေတြရပ္တန္႕သြားသည္...ျပီးမွာအေနာက္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္လိုက္ျပီးထိုလူမ်က္နွာကိုမၾကည့္ဘဲေခါင္းကိုငုံကာေတာင္းပန္လိုက္သည္

"ဟို...က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...က်ေနာ္ပန္းတစ္ပြင့္ေလာက္လိုခ်င္ရုံပါ..."
က်ေနာ္ကသာေတာင္းပန္ေနေပမယ့္ထိုလူဘက္ကဘာမွျပန္မေျပာ...ဒါနဲ႕မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...အဝတ္ေကာင္းနဲ႕မဆင့္တန္းျမင့္ပုံေပၚသည္...ဒါနဲ႕မ်က္နွာကိုပါမဝ့ံမရဲေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...

"ကု...ကုကီး..."
"ကေလး......"

~~~~~~~

လြန္ခ့ဲတ့ဲနွစ္နွစ္ခန္႕က

ဂ်ီမင္းနဲ႕ေဆာ့ဂ်င္းတို႕နန္းေတာ္ကထြက္သြားျပီး
"ကိုယ္ရံေတာ္မင္...ဘယ္လုိလုပ္မလဲဟင္"
"က်ေနာ္လည္းဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိေတာ့ဘူး...ၾကင္ယာေတာ္ပတ္ကနန္းေတာ္ကထြက္တာကိုမယ္ေတာ္ၾကီးကဘယ္သူကိုမွမေျပာခိုင္းခ့ဲဘူး...မင္းၾကီးေတာင္သိပါ့မလား...ၾကင္ယာေတာ္ပတ္ကလည္းဘယ္သူကိုမွမေျပာပါနဲ႕ဆိုလို႔......"
"အဲဒါဘာေျပာတာလဲ...ၾကင္ယာေတာ္ပတ္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ..."

ယြန္းဂီနဲ႕ဟိုေဆာ့တို႔ေျပာေနတာကိုအေနာက္ကေရာက္လာတ့ဲထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ၾကားျပီးေမးလိုက္ျခင္း

"ဟို..."
"ေျပာေလ......အထိန္းေတာ္ေဂ်ာင္...ကိုယ္ရံေတာ္မင္"

ယြန္းဂီနဲ႕ဟိုေဆာ့တို႕လည္းမဖုံးကြယ္ေတာ့ဘဲအကုန္ေျပာျပလိုက္သည္...

"မယ္ေတာ္ၾကီးရက္စက္လိုက္တာဘာလို႕ၾကင္ယာေနာ္ပတ္ကိုမွာ........."
"ကေလးဘာျဖစ္လို႔လဲ........."
"မင္းသား...ေဂ်ာင္ကုသတိရျပီလား......"

~~~~~~~~

စိတ္ေတြေပါ့ပါးလြန္းေနသည္...မ်က္လုံးကိုေျဖးေျဖးခ်င္းစီဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွာမရွိ တိတ္ဆိတ္ေနတ့ဲအေဆာင္ငယ္......ဟုတ္သား...သူျမားမွန္ျပီးသတိလစ္သြားခ့ဲတာဘဲ...ကေလးေကာအဆင္ေျပရဲ႕လား...

"ကေလး...ကေလး..."

ေအာ္ေနေပမယ့္ထူးသံျပန္မၾကားရ...ဒါနဲ႕ထဖို႕လုပ္လိုက္ေတာ့ရင္ဘတ္မွာျမားမွန္ထားတ့ဲဒဏ္ေၾကာင့္မလြယ္တကူထလို႔မရ...ခုခ်ိန္ေခါင္းထဲရွိတာကေလးဘဲ...နာတာကိုအားတင္းျပီးထလာေတာ့အေဆာင္ေရွ႕မွာရပ္ေနတ့ဲအထိန္ေတာ္ေဂ်ာင္တို႕...