Just Your Liability (Accounting Series #2)

Wakas

"Architecture ang kukunin kong course sa college," sabi ni Aivee, isa sa mga kaibigan ko.

"Ako naman, I want to be an Engineer!" Mella said dreamily. Nakangiti pa ito sa kawalan na animo'y ini-imagine na isa na siya sa pinapangarap niya. "Ikaw, Jovani?"

"Ako? Huh! Simple lang naman ang pangarap ko, eh. 'Yong sa inyo, masyadong matataas at magastos! Hindi ko ma-reach!" Jovani exclaimed and shook his head.

My forehead knotted innocently at him. "Bakit? Ano bang pangarap mo?"

"Pangarap kong maging non-showbiz boyfriend–"

Binatukan siya ni Aivee at sinamaan ng tingin. "Tangina naman, oh!"

Jovani roared a laughter and pinched Aivee's cheek. "Ikaw naman cutiepie, masiyado na namang mainit ang ulo mo sa 'kin."

"Heh! Anong cutiepie ka riyan? Baka gusto mong blackeye? Sabihin mo lang!" Itinapat nito sa mukha ni Jovani ang nakakuyom na kamao.

Ngumuso ako at napailing na lang sa kakulitan nilang dalawa.

"Ikaw, Luke? Anong gusto mong kunin na course sa college?"

Lumingon ako kay Mella. Ang nag-aasarang si Jovani at Aivee ay tumigil at kuryoso na ring tumitig sa 'kin.

I smiled and simply answered. "I want to be a teacher."

Kumunot ang noo nila sa akin, naguguluhan.

"Kung gusto mo pa lang maging teacher, bakit nandito ka sa STEM?" tanong pa ni Jovani.

"My Mom didn't allow me to take my dream course. . ." I simply answered.

All my life I have done nothing but to follow the decisions and commands of the people surrounding me–particularly my Mom. Tila isa akong ibon na nakakulong sa hawla at isang malaking kasalanan kapag sinubukan kong lumabas dito. My Mom decides what I should use, for the clothes I should wear, kung sinong mga kakaibiganin ko and even the profession I wanted to take.

Nakakasakal but I couldn't say no. I am afraid to say no to her kaya naman kung anong gusto niya ay sinusunod ko na lamang. Kung anong sabihin niya ay walang pagdadalawang isip kong ginagawa.

"You will take Civil Engineering in college, iyon ang pangarap ni Lucan noon kaya ikaw ang tutupad niyon ngayon," Mom said using a stern tone.

"But Mom, I want to be a teacher," maliit ang boses kong sagot sa kaniya.

Sinamaan niya ako ng tingin kaya naman napalunok ako at napayuko na lamang sa sobrang kaba.

"You will be an Engineer, Luke. That's final," matigas at desido nitong saad. "Kung hindi dahil sa kapabayaan mo, hindi sana mawawala ang kapatid mo. This is all your fault! Sana ay ikaw na lamang ang nawala at hindi si Lucan!"

Kung puwede nga lang, Ma. Sana ginawa ko na. Hindi ako magdadalawang isip na gawin ang bagay na 'yon kasi tama ka. It was all my fault. Kasalanan ko kung bakit nawala ang kapatid ko. Kasalanan ko kaya dapat lamang ay pagbayaran ko ang lahat ng iyon.

Walang gabi na hindi ako umiyak at humingi ng tawad sa kaniya. Tama naman si Mommy na kasalanan ko nga ang lahat kaya bilang kabayaran ay handa akong magsunod-sunuran kay Mommy. That was why my decision depended on what makes her happy. I became dependent to her that I already forgot my own happiness.

I don't deserve it, anyway.

But when I met her, everything changed.

"Nawawala wallet ko, shit!" Kinapa ko ang aking bulsa at itinaktak ko na rin ang laman ng bag ko, nagba-baka sakaling naroon lang pero wala. Bagsak ang balikat kong lumingon kay Jovani na pinapanood lang ako. "Pre, nawawala wallet ko!"