The Scaredy Mafia Boss [COMPLETED]

Chapter 27

[A/N: Unedited! You may encounter grammatical and typographical errors ahead!]

Akira's Point of View

Nakamulat ang mga mata ko pero kadiliman pa rin ang sumalubong sa aking paningin. Akmang i-aangat ko sana ang aking mga kamay para kunin ang nakatakip sa aking mga mata nang mapagtanto kong nakagapos pala ang mga ito sa likod ng aking kinauupuan.  Gayundin ang aking mga paa sa paanan ng upuan.

Ganunpaman, pilit kong ginalaw ang aking mga kamay at paa, nagbabakasakaling lumuwag ang tali.

"Tulong! May tao ba r'yan? Somebody, please help me!" I shouted, hoping that there will be someone out there who might hear and help me.

"Fuck this rope!" I cursed, and kept on trying to loosen the tie.

Sa bawat pagpilit ko, ramdam ko ang sakit at pagbaon ng tali sa aking mga kamay at paa. Sa kabilang banda naman, bigla akong napaisip. Sino kaya ang taong nagpadakip sa akin at itali rito? Sa pagka-alala ko wala naman akong atraso sa kahit kanino, maliban nalang kay Raige. Pero, imposible naman kong siya magpapadakip sa akin dito, 'di ba? Who might it be?

"Help!" sigaw ko pa. "Aray," mahina akong napahiyaw dahil sa sakit.

"Stop it, Akira."

A voice made me stopped and even think for awhile. That voice. . . It's too familiar. I knew that voice. That manly voice that felt comforting. Is it----

"Keiton?" I confusedly asked. Out of my consciousness, I cried.

Is it really him? Well, I shouldn't be doubting that. I know it's him. Hinding-hindi ako maaaring magkamali. Hinding-hindi. . .

Even without hearing his answer yet, my tears continued to overflow from my eyes. Some were directly falling to my cheeks and some were stucked and absorbed by the clothing that's blindfolding me.

"Yes it's me, Akira," he said, making my tears shred once again.

"Tama nga ako. B-buhay ka nga, Keiton. Thank God at buhay ka," mahina kong wika. Alam kong dapat akong matuwa dahil buhay siya, pero bakit may bahid ng lungkot ang aking nararamdaman?

'I shouldn't be sad,' I cheered myself, taking a deep breath. Still, I managed to hid the sadness and showed how grateful and happy I am vibe.

"Pero, paano?" tanong ko. Paano siya nakaligtas sa pagsabog na 'yon? "Your car exploded, how did you managed to escaped from that explosion?"

Judging based on the direction of his voice, alam kong nasa bandang likuran ko siya. At malamang nakatali rin ang kamay at paa niya.

"That explosion is used as a diversion."

"Diversion?"

"Yes," he answered. "Pinasabog nila ang kotse ko para makuha ang atensyon niyo at doon magpukos. They've used that to take an opportunity to abduct me without being noticed. At paniguradong ginamit din nila ang pagsabog na iyon para mapaniwala kayong patay na ako't hindi na hanapin pa," pagpapatuloy niya.

"Raige and the rest of your friends were still finding you. Gaya ko, hindi rin sila naniniwalang patay ka na, na kasama ka sa pagsabog ng kotse mo. They literally worked hard to find you, pero nahihirapan din sila. Just before I got abducted, Dart was hospitalized. He---"

"For what reason?" he cut me. "Is it connected to my abduction as well?"

His voice seemed weak. Hindi ko maiwasang hindi mag-alala sa kanya. Pinapakain kaya siya rito? Hindi naman siguro masyadong masama ang pagtrato sa kanta ng mga nag-abduct sa amin, 'di ba? Pero base sa tono at lakas ng boses niya ngayon, parang kabaliktaran ng iniisip ko ang sagot.