ELEMENTS

12. Bölüm: Acı Gerçekler

Bazı gerçekler canımızı yakar ama bazı gerçekler ise bize umut verir...

Buradaki gerçeğin tam olarak ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok.. ama şunu biliyorum; gerçek ne olursa olsun, umut her zaman kazanır... Bana bunu elementler öğretti. Umarım sizde öğrenebilirsiniz...

O günden sonra elementler bensiz çıkış yolunu arayıp oradan gittiler. Bense orada, karanlığın içinde bir başıma kaldım. Ama sorun değildi. Çünkü ben zaten karanlıktım. Bunu hak ediyordum... Onları suçlayamazdım...

Ateş'in gözünden,

Olaylardan sonra yalnız kalmaya karar verdim... Artık Luna'yı görmek istemiyordum. Artık bu saçmalıkları bırakmak istiyordum...

Luna'nın ölmekte olduğu gerçeği beni çok üzüyordu fakat ona güvenemiyordum. Onun beşinci element olup bize söylememesi?! Belki bu konu hakkında bile yalan söylüyordu? Hiç bir zaman bilemeyeceğim. Aynı zamanda Luna'yı o karanlık'ın içinde bırakmak iyi bir fikirmiydi emin değildim. Acaba şu an ne durumdaydı? Ona bir şekilde ulaşmak istiyordum ama yapamazdım... Ona daha çok bağlanamazdım...

Gece uyurken ne oldu biliyor musunuz? Rüyamda onu gördüm. Zaten bütün gün aklımdaydı ama ona rağmen hala rüyama giriyordu... Onu aklımdan çıkarmalıydım. Acaba bunun için bir güç mü kullanmıştı? Rüyama girip bir şekilde beni ona mı çekmeye çalışıyordu?! Hayır! Ne diyorum ben? İyice kafayı yemiştim...

Okula gittim ve hiçbir şey olmamış gibi davranmaya çalıştım. Yani amacım oydu. Size bir şaşırtıcı haber daha vereyim, okula gittiğimde orada sıramda oturmuş bir adet Luna'yı gördüm. Kızı aklımdan çıkarmaya çalıştıkça daha çok giriyordu. Şuna bakın ya! Artık halüsinasyonlar görmeye başlamıştım... İnanamıyorum!

"Hey Ateş! Yanıma gel."

Nasıl ya? Luna gerçekten orada mıydı? İlk olarak kafamı salladım. Onu oradan göndermeye çalıştım ama olmadı... Gerçekten oradaydı.

"Luna! Burada ne işin var?!"

"Ah be Ateş... Benden kurtulamazsınız! Beni aklından çıkarmaya da çalışma! Yapamazsın. İnsanların aklında kalma özelliğim vardır. Bana annemden geçmiş olmalı... Şu an diğer elementlerde beni düşünüyordur herhalde... Her neyse! Konuya gelelim. Biliyorsun öleceğim. Veda etmeye geldim."

"Ne?"

"Dün gece beni karanlığın içinde bir başıma bırakmadan önce söylememiş miydim? Öleceğim."

"Hayır hayır. Onu demiyorum. Sen şimdi veda etmeye mi geldin? Yani, artık beni ve diğer elementleri rahat mı bırakacaksın?"

"Amacım o."

Rahatlamış hissediyordum açıkçası ama Luna'ya bunu yapamazdım. Ölecekti ve yardımıma ihtiyacı vardı. Diğer elementlere de ihtiyacı vardı. Belli etmese de korkuyordu. Biliyordum. Elementler birbirini hisseder çünkü...

"Neyse ben gidiyim artık. Daha öbür elementlerle görüşeceğim..."

"Dur!"

Luna'nın gözünden,

İşte böyle... Beni bırakmayacağını biliyordum. İçinde azıcık da olsa vicdan olan bir insan ölecek olan birini yarı yolda bırakmaz. Hem Ateş'de vicdandan başka bir şey yok!

"Ne oldu?"

"Seni böyle bırakamam. Bırakamayız... Sana güvenmesek de sen bizim bir parçamızsın ve öleceksin! Buna izin veremeyiz! Öbür elementlerle de konuşup buluşacağız. Korkma Luna. Bunu halledeceğim."

Ah Ateş ah! Grubun kahramanı, sen olmasan ne yapardım... Şaka yapıyorum tabii ki. Gerekirse zor kullanacaktım ama tabii ki herkes için en iyisi kolay yoldan olması. Tabii yedek planım var.

"Teşekkürler Ateş. Sen olmasan ne yapardım..."

Ateş ile biraz konuştuktan sonra eve gittim. Ateş'in bunu halledeceğini biliyordum. Hiçbir şey yapmama gerek kalmamıştı. Kolay olacaktı... İşte bu da benim gerçeğimdi... 

Selamm^^ Bu aralar bölümler biraz kısa olabilir çünkü artık konu bulamıyorum :/ Aklınızda bir şeyler varsa yorumlarda belirtirseniz çok sevinirim. Yorumlarınız benim için çok değerli...