Magic Shop

MS. 7

JOY🦋

Hindi ko alam kung bakit hindi ko maiwasang mapangiti nang marinig ko ang doorbell. Kinuha ko ang isang paper bag kung saan nakalagay ang woal coat ni Grant pagkatapos ay nagmamadali kong sinuklay ang aking buhok at ay halos patakbong tinungo ang pintuan ng bahay. Sinigurado ko munang maayos at walang ilaw ang nakabukas bago isinara ang pinto.

Eksaktong alas otso na ng gabi. Ang oras na napag usapan namin para pag usapan ang aking magiging trabaho. Wala naman kaso sa akin kung ganitong oras kaming magtatagpo dahil may pasok ako t'wing umaga. Mas mabuti sana kung bukas nalang dahil walang pasok, sabado ngunit nakakahiya sa kanya kung e-uurong ko iyon.

Kailangan ko ng trabaho at siya lang ang makakapag bigay sa akin niyon nang madali.

Nang nasa tapat na ako ng gate ng aking bahay ay inaayos ko muna ang damit at buhok ko pagkatapos ay ngumiti.

Yumagitnit ang mga bakal ng gate nang dahan dahan kong binubuksan ang gate. Natanaw ko ang itim na sapatos at pantalon.

Bakit bumibilis ang tibok ng puso ko? Gezz! You must be insane Joy!

Nang tuluyan kong mabuksan ang gate ay mabilis kong dinapuan ng tingin ang lalaking nasa harapan ko ngunit mabilis na nawala ang ngiti sa aking labi nang iba lalaki ang sumalubong sa akin.

Pansin kong nagulat siya nang makita ako.

"Sino ka?" I asked as I walking toward him. His eyes fucosed on me. Natulala? Sino siya?

He didn't answered me back instead he continued staring at my whole face. I could sense the pain and resentment the way he looked at me. Kilala niya ba ako?

Huminto ako sa harap niya. I creased my forehead and waved my hand infront of him.

"Hello?"

He comeback to his sense. His eyes partly big at bahagyang napaatras.

"Paumanhin," usal niya at umiwas ng tingin.

I crossed my arm and examined him from head to toe. All I can say, he is wearing all black outfit. Mula sa sapatos at sombrero.

Teka? Sombrero?

Biglang pumasok sa aking isipan ang itsura ng sombrero nakita ko na suot suot ng taong lumigtas sa akin nang muntik na akong magpakamatay.

Umiling ako. Kung ano ano ang iniisip ko.

Tumikhim ako.

"Sino ka?"

I asked again but this time with warily tone. He turned his gaze at me. May kung ano akong maramdaman nang dumapo ang mga mata niya sa akin. Kung kanina ay gulat ang nakita ko sa mga mata niya ngunit ngayon ay animoy pati ang boung mukha niya ay napakadilim.

Walang sigla ang mga mata niya. It was totally emotionless.

"Ako si Black. Kaibigan ni Grant,"

I chuckled as I heard his name.

"Anong problema?" halatang inis niyang tanong.

Ngumuso ako at umiling.

"Wala. Balat mo nalang kasi yung kulang," tumatawa kong sagot.

How ironic! Kung ang kaibigan niyang si Grant ay napakapilyo at masigla ay siya niya namang kabaliktaran. I wonder kung paano sila nagbobonding.

At bakit ultimong pangalan niya ang black din?

He frowned.

"Paki usap. Hindi ako nakikipag biruan," madiin niyang sambit.

I screw up. He is damn serious. Parang mananakit. He then clear his throat uncomfortably pagkatapos ay umusog pakanan at pagbuksan ako ng pinto ng kotse nasa gilid niya.