doɢ αɴd нυмαɴ » ѕтoɴy

Daha Fazla Oyun Yok

[Final]

"Steve, kendi bedenine geri dönebilir misin? Bize insan halin lazım." dedi Pietro, Blue'ya bakarken. Blue gözlerini kapatıp biraz inledikten sonra nefes nefese gözlerini açtı.

"Olmuyor, zorlamayalım." dedim elimi Blue'nun yumuşak tüylerine koyarken. Pietro saçlarını geriye itip kafasını iki yana salladı.

"Olmaz, Steve lazım bize."

"Wanda'yı nasıl yenmeyi planlıyorsun? Kızın büyü güçleri var." dedim bıkkın bir nefes verirken.

Pietro cebinden bir saat çıkarttığında kaşlarımı çatmıştım. Normal bir saate benzemiyor daha çok fantastik filmlerden gelmiş gibi duruyordu.

"Bu saat büyük annemin saati. Wanda'nın güçlerini bu saate için hapsedeceğiz. Bu saatlere ikimizin kanını akıtmam lazım."

"Neden ikimiz?"

"Wanda'nın büyüsüne maruz kaldığınız için."

Anladığımı belli eden sesler çıkarttıktan sonra yerde yatan Blue'ya baktım ve hafifçe kaşlarımı çattı.. "Dönüşüm geçiriyor." dedim tek dizimin üzerine çökerken. Yavaş yavaş Blue'nun tüylerini okşamaya başladığımda köpeği son sevişim olduğu aklıma geldi. Bu yüzden ona karşı daha nazik olmaya çalışarak ellerimi tüylerinde gezdirmeye başladım.

"Seni özleyeceğim, kızım." dedim büyük ve hüzünlü bir tebessümle. Blue son bir kez bana bakıp sanki tebessüm etmişti. Daha sonra kafasını tekrardan yere koyup derin derin nefesler vermeye başladı.

Bir süre sonra vücudu insan vücuduna dönmeye başlamıştı. Bu süre içinde çektiği acı kalbimi yakıyordu ve bir daha böyle acı çekmemesi için her şeyi yapardım.

Tamamıyla kendine geldiğinde büyük bir tebessüm ile elimi terden alnına yapışmış sarı saçlarına soktum ve yavaş yavaş geriye doğru itelemeye başladım.