doɢ αɴd нυмαɴ » ѕтoɴy

İlk Dönüşüm

Aradan üç gün geçmişti. Veteriner gelip köpeği inceledi ve erkek olduğunu söyledi. 'Kızım' dediğim zaman neden sinirlendiğini daha iyi anladım ve bu da bende gülme yaptı.

Onun adını Blue koydum çünkü yüzüne bakıldığında dikkat çeken ilk şey kocaman mavi gözleriydi. Bu ismin ona yakıştığını düşünüyorum.

Onun mamasını önüne koyup bende masama geçtim ve çorbamı kaşıklamaya başladım. O sırada elimdeki telefonumun çalmasıyla gözlerimi devirdim. Ben şehir dışına kafamı rahatlatmak için çıkmıştım oysa ki.

"Efendim Pepper?"
"Tony şimdi sana bir şeyler göndereceğim. Kabul etmeli miyim bir bak tatlım."
"Pepper o senin kararın..."
"Tony biliyorum ama cidden yardımına ihtiyacım var."

Derin bir nefes alıp verdim ve onun göremeyeceğini bile bile kafamı salladım.

"Tamam at hadi..." derken bakışlarım yerde sessizce yatan Blue'ya kaydı. Fazla sessizdi ve gözlerini bir noktaya dikmiş sadece bakıyordu.

"Pepper kapatmam lazım."

Telefonu hızla kapatıp masaya bıraktım ve Blue'nun önünde diz çöktüm. Kafasını dizime koyduktan sonra ellerimi yavaş yavaş sarı türlerinde gezindirdim. Çok halsiz duruyordu ve bu beni korkutuyordu.

"Blue. Oğlum neyin var?"

Gözlerini kaldırıp birkaç saniye yüzüme baktı. Daha sonra tekrardan karşıya bakmaya başladı.

"Tamam bekle veterineri arayacağım...."

Ayağa kalkıp telefonuma uzanacakken Blue dişleriyle çok hafifçe pantolunumu tuttu. Tekrardan yanına oturduğumda gelip kafasını göğsüme koydu.

Gülümsemeden edemedim. Biri tarafından karşılık beklenmeden sevilmek gerçekten güzeldi. Son yıllarda ise bu pek mümkün olmuyordu.

Ellerimi sarı tüylere atıp yavaş yavaş okşamaya başladım. Dün enerjik olan köpek, yerinde iki dakika durmayıp oyunlar oynayan köpek bir anda sessizleşmişti ve bu beni gerçekten korkutuyordu.

"Blue, oğlum sabahta bir şey yemedin. Hatta bugün hiçbir şey yemedin. Birazdan yatacağız. Acaba bir şeyler yesen mi?"

Ağzından ufak mırıltılar döküldü. Normalde köpeklerin zeki olduğunu ve sahiplerini anladığını biliyordum ama Blue çok farklıydı. Ona bir şey dediğimde resmen benimle konuşuyordu. Hangi erkek köpeğe 'kızım' dediğin için sahibine trip atardı ki?

Benim dediklerimi çok iyi bir şekilde anlıyordu ve bunları çok güzel bir şekilde yerine getiriyor. Açıkçası bu kötü değildi. O sanki bir insan gibiydi ve ben onun sayesinde kendimi yalnız hissetmiyorum. O gerçek bir dost gibi.

Havanın iyice kararması ve benim de uykumun gelmesiyle Blue'yu kucağıma alıp odama götürdüm. İlk gece ayrı yatmıştık ve ben onun kabus gördüğünü anlayınca hemen yanıma almıştım. O günden sonra hep benimle yatıyordu.

Onu yatağa bırakıp pjimalarımı giymeye başladım. Blue'daki bir diğer tuhaflık ise ben ne zaman üstümü değiştirsem kafasını yatağa gömüp gözlerini kapatıyor ve ben buna gülmeden edemiyorum.

"Gel bakalım koca oğlan."

Onu yine göğsüme çekip ellerimi yumuşak tüylerine attım. Uykum var mıydı? Hemde çok. Ama uyuyasım var mıydı? Hayır, hiç yok.

"Biliyor musun?.." diye başladım söze. Belki yıllardır içimde tuttuğum kelimeleri, cümleleri yeni dostuma anlatıp rahatlayabilirdim.

"Lisede çok sevdiğim bir kız vardı. Onunla evlilik planları bile yapmıştım ki ben böyle bir insan değildim. Sadece zevkime bakardım. Ama o çok farklıydı. Ben sanki ona büyülenmiştim. Her geçen gün daha çok bağlanıyordum. Her geçen gün daha fazla hayaller kuruyordum. Evlenmek, çocuklarımız hatta torunlarımız bile. Lisenin son yılı okulun kapanmasına 3 hafta kala benden ayrıldı. Bir çocuk görmüş ve ona delicesine aşık olmuş. Bir ay boyunca odadan çıkmadım. Daha sonra Wanda'nın o çocukla sevgili olduğunu öğrendim. Açıkçası Wanda'ya karşı ne kadar istesemde bir kin besleyemiyordum ama çocuğa karşı çok kinliydim. Sevdiğim kızı elimden almıştı. Çocuk hakkında sadece  birkaç bilgiye ulaştım. Adının Steve olduğunu ve Wanda'yı iki kez reddettiğini. Kinim çocuğa daha fazla arttı. Wanda'yı reddedip,üzdüğü için. Ve çocuğun bizden haberi yokmuş. Yani Wanda ve benden. Yine de Wanda'yı suçlamak yerine o çocuğu suçlamak hep daha kolay gelmiştir bana. Çocuğun masum olduğunu bile bile onu suçluyorum. Wanda benim için farklıydı. Onu çok farklı bir şekilde seviyordum. Hâlâ da öyle. Ama buna aşk diyemiyorum. Anlatamıyorum. Bu, bu çok farklı bir duygu. Sanki onu sevmek zorundaymışım gibi hissediyorum..."

Lafımı kesen şey Blue'nun anîden yataktan atlamasıydı. Daha ne olduğunu anlayamadan koşmaya başladı ve bende hızla peşinden gittim. Koşarken durmadan kendisini duvarlara vuruyordu ve acı çığlıklar atıyordu.

Şuan korkudan ve telaştan bacaklarım titremeye başladı. Blue acı çeker gibiydi ve hatta acı çekiyordu. Merdivenlerden indiğinde kendisini direkt yere attı.

Tam ona doğru adım atacaktım ki bana karşı en başta havladı daha sonra hırladı. Onun havladığını ilk kez duyuyordum.

Şuan ona yaklaşıp başını göğsüme almak istiyordum fakat her adım atışımda bana hırlıyordu.

Blue yerde acı dolu çığlıklar atarken durmadan kendisini yere bastırıyor ve kafasını tahta zemine vuruyordu. Korkuyla masanın üzerindeki telefonumu alıp veterineri aradım ve telefonu kulağıma götürdüm.

"Alo Sam, Blue hiç iyi değil. Ona bir şey olu..."

Lafımı kesen ve telefonumu yere düşüren olay karşımda gördüğüm... Kişiydi.

Yerde çırıpçıplak bir şekilde bir insan yatıyordu. Mavi gözleri yarı açık yarı kapalı, sarı saçları dağınık yan şekilde yatmış, bir bacağını uzatmış diğer bacağını karnına çok hafifçe çekmiş bir insan.

Ağzım şaşkınlıkla açılırken karşımdaki kişi yerde olan eline kuvvet vererek doğrulmaya çalıştı ama başaramadı. Hemen geri yere düştü.

Nefes alışverişleri düzensizdi. Omuzları hızla kalkıp iniyordu. Bakışları baygındı. Sanki hâlâ acılar içindeydi ya da daha yeniki acıyı atlatmaya çalışıyordu.

Birkaç derin nefes daha aldıktan sonra hafifçe doğrulup sırtını duvara koydu. Bakışları... O mavi gözleri bana ürkükçe bakıyordu. Aynı Blue gibi.

Korkarak bir kaç adım geriye kaçmıştım fakat karşımdaki adam hiç iyi gözükmüyordu.

Şuan bir rüyada gibi hissediyorum. Gerçek olması mümkün olmayan bir rüya.

En sonunda cesaretimi topladım ve bir adım öne gelerek kafamı hafifçe yukarıya kaldırdım.

"Kimsin sen?"

🐾🐾🐾🐾🐾

🐾🐾🐾🐾🐾