Homeless Boy

09 - Digging

Van:        Julian, 18 januari, 4:28 pm
Bericht: Kunt u mij vanmiddag in het park ophalen? Ik wil wat spullen ophalen op een andere plek maar ik kan daar nu niet komen

Verbaasd kijk ik naar mijn telefoon. Waarom kan hij daar nu niet komen? Ik besluit het hem straks te vragen als ik hem op haal.

Aan:        Julian, 17 januari, 4:29 pm
Bericht: Ik zie je rond vijf uur in het park, ik vind je wel ;)

Ik leg mijn telefoon weer weg als er op de deur geklopt wordt. 'Binnen,' zeg ik. Ik draai mijn stoel naar de deur en zie Thomas van Marketing binnen komen. 'Ik heb de cijfers voor de reclamekosten voor u,' zegt hij terwijl hij een multomap omhoog houdt. 'Ga zitten,' zeg ik. Thomas sluit de deur en neemt plaats op de stoel aan de andere kant van mijn bureau.

Hij slaat de map open haalt er wat papieren uit. 'De Tv-commercial,' zegt hij als hij de goede papieren erbij zoekt. 'Het produceren van een commercial van 30 secondes kost ons ongeveer 20.000 dollar. Maar, die video zouden we ook voor social media kunnen hergebruiken. Maar dan hebben we alleen nog maar de video,' zegt hij.

Ik luister aandachtig. 'Het uitzenden op nationale TV, door heel Amerika dus, kost via dit mediabureau 30.000 dollar per keer.' 'Per keer?' vraag ik hem verontwaardigd. 'Per keer ja, die reactie had ik dus ook,' zegt hij terwijl hij naar mij wijst voordat hij verder gaat. 'Het adverteren voor twee weken via social media met een breed bereik zijn we ongeveer 12.500 dollar kwijt.'

'Voor een billboard in de 5 staten waar we eigen dealer filialen hebben, betaal je voor twee weken 19.000 dollar voor alle 5 de staten. Als je alles bij elkaar op zou tellen zijn we ongeveer anderhalf miljoen dollar kwijt voor twee weken reclame,' sluit Thomas af. Ik laat het even op mij inwerken.

'En hoe veel mensen hebben die reclames dan gezien?' vraag ik hem. Hij rommelt even door zijn papieren en komt dan met een staafdiagram. Met een pen wijst hij een getal aan. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Achttien miljoen?' vraag ik verbaasd. Hij knikt. 'Hoeveel van de Lucille moeten we verkopen om de kosten terug te krijgen?' vraag ik.

Thomas rommelt weer wat tussen de papieren en vind uiteindelijk het antwoord. 'Gezien de verkoopprijs van 19.998 dollar, hebben we het met 78 verkochte motoren terugverdiend,' zegt hij. De donkerblauwe ogen van de jongen tegenover mij glunderen. 'Ik ben trots op wat je mij hier laat zien, dankjewel hiervoor,' zeg ik.

'Kan je de map weer in orde maken voor mij? Dan kan ik het nog even rustig na lezen en dan hoor je volgende week van mij wat er door gaat okay?' vraag ik aan hem. 'Is goed meneer McLeaf,' zegt hij de map weer in orde probeert te brengen. Ondertussen observeer ik hem eens wat beter.

'Heb ik al eens gezegd dat ik vind dat je altijd heel goed werk aflevert,' zeg ik tegen de iets oudere jongen tegenover mij. 'Dank u wel,' zegt hij glunderend terwijl hij een blonde lok van zijn halflange haar uit zijn ogen vist. 'Maar ik vind dat u ook goed uw werk doet,' zegt hij. 'U durft tenminste naar uw medewerkers te luisteren, dit had ik bijvoorbeeld nooit aan uw vader zo kunnen uitleggen,' gaat hij verder. Ik grinnik, ik kan mij wel vinden in hoe hij mijn vader omschrijft.

Hij sluit de map en staat op. 'Je hoort nog van mij,' zeg ik. Hij knikt dankbaar en loopt mijn kantoortje uit. Ik sta op en loop richting de archiefkast die een stuk verderop in mijn kantoor staat. Terwijl ik de map een plekje geef bij de andere mappen van de marketing afdeling kijk ik naar buiten.

Mijn hart maakt een sprongetje. Sneeuw. En niet zo'n klein beetje ook. Na weken lang druilerig, nat, vies weer werd voor de komende dagen sneeuw voorspelt. En die voorspelling komt dus uit. Het zet mij wel aan het denken wat betreft Julian. Hoe koud zal hij het overdag hebben? Heeft hij wel kleding voor dit weer? Waarschijnlijk niet.