Homeless Boy

11 - Train Platform Four

Met een harde en vermoeide zucht klap ik de deksel van de kartonnen pizzadoos dicht. De halve pizza die er nog in zit bewaar ik voor later. Ik kom wat van mijn bank naar voren en leg de doos op de glazen salontafel. Het nieuws van de dag is op tv, maar ik volg het niet echt. Ik ben er niet bij met mijn hoofd.

Hij is nog steeds niet thuis gekomen bedenk ik mij. Ik werp een blik op mijn smartwatch, bijna half zeven. Ik pak mijn telefoon en besluit Julian opnieuw een bericht te sturen.

Aan: Julian, 26 januari, 6:28 pm
Bericht: Julian, waar blijf je? Ik maak mij zorgen.

Misschien is hij gewoon al die tijd in zijn kamer schiet er door mijn gedachtes. Ik sta op en loop richting de trap naar de vide. De ondergaande zon schijnt fel door het appartement heen. De harde regen van de hele dag en afgelopen nacht heeft plaats gemaakt voor een mooie felle horizon. Ik loop de trappen op en betreed de vide. Ik loop mijn studeerkamer voorbij naar het leeggehaalde rommelhok dat nu Julians kamer is.

Ik klop op de mat glazen deur. Geen reactie. Ik wacht nog heel even en klop dan opnieuw op de deur. In de paar secondes die volgen blijft het stil. Geen reactie. Ik ben in tweestrijd of ik zijn kamer moet betreden of niet. Aan de ene kant is het zijn privacy. Aan de andere kant is en blijft het mijn huis.

De hand waarmee ik op de deur klopte gaat naar de deurklink. Voorzichtig open ik de deur naar de kamer waar ik al ruim anderhalve week niet meer ben geweest. Een muffe geur, gemixt met een geur van inkt vult mijn neus. De kamer wordt verlicht door de felle zonsondergang vanavond.

Mijn ogen scannen de ruimte die ik hem heb aangeboden. Geen spoor van Julian. Hij is dus vanmorgen vertrokken toen ik sliep, dat kan niet anders. Ik neem de tijd om goed rond te kijken. Het opengeslagen luchtbed lijkt iets van de lucht te zijn verloren. Ik maak voor mijzelf de mentale notitie dit binnenkort voor hem op te lossen.

Op het kleine dressoir wat ik voor hem heb neergezet liggen kleine stapels lege canvas doeken in verschillende formaten. Dan valt mij op dat zijn paarse boodschappentas ook nog in de hoek van de kamer staat. Vreemd.

Naast de ezel die ik heb neergezet staat een schilderij dat af lijkt te zijn. Ik loop er naar toe en bekijk het even. Het doek is groot, ik gok ongeveer veertig bij veertig centimeter. Er staat een groot bos op getekend met een gitzwarte lucht.

Als ik er wat beter naar kijk valt mij op dat er een bankje naast een pad getekend is. De potlood hulplijnen staan er nog, dus ik ga er van uit dat het nog niet helemaal af is. Zou hij zichzelf hebben willen tekenen?

Op het ezel staat ook een doek. Het is ongeveer de helft kleiner als het doek wat er naast staat. Het is een groot gebroken hart. Zwart ingekleurd met een dikke rode lijn er om heen. Het inkleuren is rommelig gegaan, bijna alsof het in haast is gemaakt.

Ik doe een stap achteruit en besef mij dat het tekenen voor Julian echt een uitlaatklep is. Wat het ook is, hij leeft rommelig. De grond ligt bezaaid met viltstiften in allerlei diktes en kleuren. Nee Xavier, je gaat het niet opruimen spreken mijn gedachtes mij streng toe. Nee.

Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en check of ik berichten heb gemist. Het is nog steeds stil vanuit Julian. Zorgelijk. Ik ga naar mijn contacten en scroll naar Julian. Ik besluit hem te bellen. De telefoon gaat over. En nog een keer. En nog een paar keer.

Net voordat ik het gevoel heb dat het naar voicemail gaat wordt er opgenomen. 'H-hey,' zegt hij zacht door de telefoon. 'Julian, waar ben je? Waarom reageer je niet op mijn Sms'jes?' vraag ik hem. Ik moet ontzettend mijn best doen om niet boos over te komen, want dat ben ik niet. Ik ben meer bezorgd.

'Laat me maar met rust okay?' zucht hij. 'Julian, ik maak mij zorgen,' 'Laat het,' zegt hij weer, deze keer met meer frustratie in zijn stem. 'We kunnen hier beter over praten,' zeg ik in de hoop hem over te halen. Ik hoor een zucht aan de andere kant van de lijn. 'Ik kom van zelf wel weer naar je huis,' zegt hij.