Homeless Boy

20 - Confrontation

'Breng ons naar je kluis.' 'Zo, zo,zo! Vier stapeltjes van duizend dollar, in briefjes van honderd dollar. Én netjes gekopt.' 'Ik bepaal hier nu wat er gebeurt. Niet jij!'

'Hoe is die bespreking met dat motorpakken merk eigenlijk afgelopen?' vraagt Suzanne. Ik schrik op uit mijn gedachtes en land weer in de bewoonde wereld. Vanaf achter mijn bureau kijk ik opzij naar de deuropening van mijn kantoor. Suzanne staat tegen de deurpost geleund in haar zwarte maxi-jurk met gele bloemetjesprent en zwart lederen jas. Waar heeft ze het over? vraag ik mij af terwijl ik haar schaapachtig aanstaar. Oh. Ja. 'Dat over die samenwerking?' vraag ik haar als ik haar even aankijk. Ik sta op. Ze knikt bevestigend.

'Dat is goed verlopen, we hebben een deal. Dus hun gaan acties opzetten voor het promoten van onze motoren en wij gaan kortingsvouchers geven bij aanschaf van de Lucille,' leg ik haar uit als ik zelf ook weer snap waar ze naar vraagt. 'Dat is een knap staaltje werk van Thomas geweest.' 'Zeker, die man is echt een aanwinst,' zeg ik met een zwakke glimlach. Maar je voelt je alles behalve goed.

'Hee je hoeft je niet sterk te houden voor mij hè,' zegt Suzanne plots. Ik loop naar de kapstok in mijn kantoor om mijn motorjas aan te trekken.

'Het moest een inbraak lijken okay? Maar jij kwam eerder thuis. Fuck!' 'Ricardo w-wilde geld zien omdat hij mij niet m-meer kon afp-persen.'  'Xavier alsjeblieft het spijt mij-.'

'Xavier, hey.' Ik schrik uit mijn gedachtes doordat de hand van Suzanne contact maakt met mijn schouder. De klap die ik Julian opnieuw gaf galmt nog in mijn hoofd na. Weer heb ik even nodig om te landen op de plek waar ik ben. Ik sta voor het raam naar buiten te staren met mijn motorjas in mijn handen. 'Waar denk je steeds aan?' vraagt Suzanne zacht. 'Niks,' mompel ik.

Ik draai mij om terwijl ik mijn jas aan trek. Ik ontwijk haar blik terwijl ik van de kapstok, om haar heen, naar mijn bureau loop.

'V-voelde jij o-ook w-wat?' 'Jij dus wel.' 'Jij d-dus n-n-niet?' 'Hee rustig. Geen verkeerde aannames maken. Tuurlijk voelde ik wat,' 'E-echt?' 'Echt. Ik zou het zo weer doen.'

Ik probeer mijn gedachtes weg te drukken terwijl ik een gehaaste poging doe mijn werklaptop in mijn rugzak te doen. Het lukt niet.

'Xavier.''Hmm?' 'Zou je mij willen knuffelen vannacht?' 'Tuurlijk.'

Het gaat niet. Waarom gaat het niet? 'Xavier stop!' zegt Suzanne plots. Ik schrik van haar aanwezigheid en laat alles uit mijn handen vallen. Mijn laptop klettert op de grond. 'Fuck!' roep ik terwijl ik tranen in mijn ogen krijg. 'Hee rustig,' zegt Suzanne zacht. Ik draai mij om. 'Hoe kan ik rustig blijven als mijn gedachtes mij continue voeden met herinneringen van de afgelopen dagen?' vraag ik haar gefrustreerd. Het klinkt meer boos. Je bent ook boos. Op jezelf.

'Xavier ik wil dat je kalmeert,' zegt Suzanne. 'Ga even zitten,' zegt ze zacht. 'Waarom?' vraag ik haar fel. 'Het is niet dat als ik ga zitten dat alles ineens beter wordt. Dat de gedachtes stoppen. Dat de herinneringen stoppen. Dat alles ineens fucking voorbij is!' roep ik. Ik gooi mijn handen gefrustreerd achter mijn hoofd.

'Xavier kappen nu!' roept Suzanne. Ik kijk haar in haar ogen aan en zie een bepaalde boosheid bij haar die ik nog niet eerder heb gezien. 'Ik snap je, maar je moet begrijpen dat ik niets voor je kan veranderen.' Ze heeft gelijk.

'Sorry Suus,' zeg ik zacht als ik tot de realisatie kom dat ik alles op haar af reageer. Ik voel mijn woede overgaan naar machteloosheid en angst. Er beginnen tranen op te spelen in mijn ogen en mijn zicht wordt waziger. 'Kom, ga even aan tafel zitten,' zegt ze terwijl ze er naar toe gebaard.

Zonder weerwoord loop ik naar de vergadertafel die in mijn kantoor staat. Ik ga op een van de stoelen zitten en kijk rechts van mij naar buiten. Suzanne gaat aan de andere kant van de tafel zitten en zet een bekertje water uit de watertap voor mij op de tafel neer.