Homeless Boy

26 - Too late

——— De dag van de moordaanslag, vanuit het perspectief van Julian ———

'Charlotte?' 'Julian, kom verder,' zegt mijn manager als ik in de deuropening van haar kantoor sta. 'Z-Zou ik misschien kunnen douchen in de kleedkamer?' vraag ik haar voorzichtig. Ik bekijk de wat gezette blonde dame achter het grijze bureau van het kleine kantoortje. Ze zet haar bril af en legt die op zijn kop op een stapel papieren voor haar neus.

'Deze middag gaat dat helaas niet. Wanneer heb je weer dienst?' vraagt ze. Ik denk even na. 'Zaterdag heb ik een avond shift,' zeg ik twijfelend. 'Ik kan je dan wel laten douchen, maar midden op de dag gaat helaas niet Julian,' zegt ze. Ik knik begrijpelijk. Fijn, weer naar zweet ruikend de straat op.

'Wilde je nog iets anders vragen?' vraagt ze. Ik knik stilletjes. 'Is het mogelijk om mijn loon per week uit te laten betalen?' vraag ik haar. Ik krijg direct een vragende blik terug. Nog voor ze het kan vragen, geef ik haar antwoord. 'Een vriend van mij gaf mij de tip om mijn loon niet elke maand maar elke week te laten betalen. Dan kan ik makkelijker naar de nachtopvang,' leg ik haar voorzichtig uit. Ze vindt je gek dat je dit vraagt.

'Ik snap je, maar ik moet dat overleggen met het hoofdkantoor,' zegt ze. 'Ik kom er zaterdag bij je op terug,' beloofd ze mij. 'Okay, dankjewel Charlotte,' bedankt ik haar zacht. Ik krijg een kleine glimlach van haar terug. 'Graag gedaan. Kan je de deur achter je sluiten als je weg loopt?' vraagt ze. Ik knik. Ik draai mij om en loop de deur door, de grijze hal van het magazijn van Walmart in. Ik sluit de witte houten deur achter mij.

Ik ga naar links en loop naar de kleedkamers voor het personeel. Na een paar meter loop ik de ruimte voor de mannen in. 'Hee zwervertje,' roept Jermaine naar mij. Negeren. Ik loop direct door naar mijn locker en draai aan de cijfertjes van mijn codeslot. 7 5 4. Het slot opent en ik trek mijn locker open. 'Awh, tong verloren?' zegt Jermaine spottend. Negeren Julian. Ik haal mijn nieuw gekochte rugzak uit mijn locker en sla deze om mijn schouder.

'Mag je niet douchen van die trol?' gaat hij verder. Mijn blik schiet naar opzij. De donkere jongen staat zonder shirt in de kleedkamer. Zijn gespierde torso is opdringerig in de ruimte aanwezig. 'Geloof mij, iedereen weet inmiddels dat je hier mag douchen omdat je anders te vies bent om hier te werken,' zegt hij spottend.

'Hou je bek,' zucht ik terwijl ik met mijn ogen rol. 'Oh, gevoelige snaar?' vraagt hij spottend. 'Jij hebt tenminste een dak boven je hoofd,' zeg ik fel. Mijn stem weerkaatst in de witte, steriele kleedruimte met houten bankjes en rode lockers tegen de muur. 'Jij had dat ook, toen je nog met die motor baas lag te krikken,' zegt hij met een grijns.

Mijn mond valt open van verbazing. Wat.... 'H-h-hoe w-w-.' 'Weet ik dat? Pff iedereen weet het.' Hij kent Ricardo. Of iemand anders kent Ricardo. Je bent nu ook op je werk niet meer veilig. Iedereen weet dat je bij hem sliep. Iedereen weet dat je dakloos bent. Iedereen weet je geheim.

De ruimte om mij heen begint te duizelen. Ik hoor Jermaine in de verte nog wat zeggen, maar het komt niet bij mij binnen. Je moet hier zo snel mogelijk weg. Ik draai mij om en loop zo snel mogelijk de benauwende kleedkamer uit. Iedereen weet je grootste geheim nu. Iemand kent Ricardo. 'Hou op!' schreeuw ik tegen de stemmen in mijn hoofd. Ik loop zo snel mogelijk naar de personeelsuitgang. De paar magazijnmedewerkers die ik tegen kom kijken mij vragend aan.

Ik negeer het en loop recht op de deur af. Ik open de grote rode deur en stap de frisse buitenlucht in. Ik probeer adem te halen, maar alles voelt onregelmatig. Je hebt nergens meer controle over. Ik grijp met mijn handen in mijn warrige krullen en loop een stuk van de deur af, langs de lange grijze muur van het filiaal van Walmart. Een paar meter verder laat ik mij met mijn rug tegen de muur aan vallen en sluit mijn ogen.