Homeless Boy

02 - Homeless Boy

Ik wordt wakker door het geluid van mijn wekker op mijn iPhone. Ik draai mij richting mijn nachtkastje en open licht mijn ogen. Ik weet de snooze knop te vinden en leg mijn telefoon weer terug.

Ik draai mij terug op mijn rug en rek mij uit. Weer een hopeloze nacht achter de rug. Ik moet mijzelf aan gaan leren elke avond mijn slaappillen in te nemen, anders blijf ik een zombie.

Mijn lichaam dreigt weg te dommelen in de zachte dekens maar hou mijzelf tegen weer in slaap te vallen. Waarom kan ik in de ochtend wel makkelijk in slaap vallen, maar blijf ik in de nacht woelen en draaien, bedenk ik mij. Ik sla de dekens open. Mijn warme lichaam maakt kennis met de koude lucht in de slaapkamer.

Ik open mijn ogen opnieuw en ga rechtop zitten. Ik rek mijn lichaam uit met een grote gaap. Ik moet er echt uit. Ik stap uit bed en loop richting mijn kledingkast. Ik schuif de deur open en ga de inhoud langs om te kijken wat ik vandaag aan zou kunnen.

Allereerst wissel ik mijn boxer voor een schone. Ik heb geen idee of ik belangrijke meeting heb, dus besluit op safe te spelen en een casual donkerblauwe pantalon en bijhorend donkerblauw jasje aan te trekken. Beide van Tommy Hilfiger. Ik combineer met het witte overhemd dat ik gisteren terug in de kast heb gehangen, en mijn outfit is compleet.

Van mijn nachtkastje haal ik mijn telefoon en loop de slaapkamer uit. Mijn voeten maken contact met de koude houten vloer van de vide. Ik loop de wenteltrap af de woonkeuken in en zet koers naar de keuken.

Ik leg mijn telefoon op het kookeiland. Ik haal een kom uit de vaatwasser en roep tegelijk 'Hé Siri!' 'Zeg het maar,' hoor ik mijn telefoon terugzeggen terwijl ik een pak melk uit de koelkast pak. 'Lees mijn afspraken voor vandaag voor,' het is het dagelijkse ritueel.

'Je hebt vandaag 2 afspraken staan,' hoor ik terwijl ik een kom met muesli vul, gevolgd door de koude melk. 'Om 11 uur en om half 1. Om 11 uur; functioneringsgesprek Suzanne. Om half 1; lunchpauze. Dat is alles wat ik heb.'

Niet veel gelukkig. Dan kan ik de rest van de dag spenderen aan het doen van wat boekhoud werk. Natuurlijk heb ik mensen op afdelingen werken die dat voor mij doen, maar ik vind het belangrijk soms een steentje bij te dragen aan het bedrijf.

Er zijn dagen bij dat mijn agenda volledig volgepland staat met meetings en besprekingen. Of bijeenkomsten met leveranciers, zoals gisteren met de lancering van ons nieuwe motor model, de Lucille. En juist dan kan ik van een rustige dag als deze flink genieten.

Na het eten van mijn muesli zet ik de kom in de gootsteen en werp door de woonkamer heen een blik door de zes meter hoge ramen. Voor het eerst in dagen is de lucht niet grijs, maar strak blauw.

Na het poetsen van mijn tanden en het in model krijgen van mijn haar gaat mijn wekker van acht uur op mijn telefoon af. Mijn teken om naar kantoor te gaan. Ik twijfel voor een moment of ik de Karin pak of de Porsche, maar besluit vervolgens toch maar met Porsche naar werk te gaan.

Ik laat mijn gepoetste schoenen in het kastje staan en ga voor een donkerblauw paar denim-look schoenen. De lift laat even op zich wachten als ik het knopje in druk, maar ik kan uiteindelijk in stappen.

Ik druk op P6, het zesde parkeerdek en de liftdeuren sluiten. Tot mijn verbazing stopt de lift even op de twaalfde etage, iets wat op dit tijdstip nooit gebeurt. Wat moet iemand in de berging op dit tijdstip? De liftdeuren openen, en om een duidelijke reden gaat mijn hart sneller kloppen van de spanning.

Een smal figuur stapt de lift in. Minimaal een kop kleiner als ik. Hij heeft een capuchon op van een vieze lichtbruine jas. Fijn ruiken doet hij niet. Hij draagt een paarse boodschappentas bij zich. Hij staart naar de grond als hij in de andere hoek van de lift plaats neemt.