Homeless Boy

13 - Father

"Welcome to McLeaf Motors"

Het verlichte witte reclamebord tegen de donker eiken muur verwelkomt mij zoals elke ochtend. Maar deze ochtend voelt niet oké. 'Goedemorgen meneer McLeaf,' zegt Rosie met een glimlach. 'Goedemorgen Rosie,' mompel ik terwijl ik haar voorbij loop.

Ik haast mij richting mijn kantoor. Links en rechts loop ik zoals elke dag de afdelingen van mijn bedrijf voorbij. Recht op mijn doel af. De deur met het bordje "CEO" er op. Ik open de deur en stap de kleine warme lobby in.

'Ah, je bent er,' zegt Suzanne als ze op staat. 'Hee,' zeg ik kort af. 'Luister,' zegt ze zacht. 'Pas op je woorden, je pa,' fluistert ze in mijn richting terwijl ze naar mijn kantoordeur wijst. 'Mijn pa?' fluister ik verbaasd terug. Ze knikt met een serieuze blik.

Ik zucht. Ook dat nog. 'Ga nou maar, hij wacht op je,' zucht Suzanne zacht. Ik knik. Ik loop naar mijn kantoordeur en open deze. 'Ah, je bent er,' hoor ik de stem van mijn vader zeggen zodra ik mijn kantoor binnen loop. In tegenstelling tot normaal staat hij naar buiten te staren. Ik leg mijn tas met mijn laptop op mijn bureau en werp een blik op de klok.

Half tien.

'Ik denk dat jij mij een hoop uit te leggen hebt,' zegt mijn vader met een teleurgestelde toon in zijn stem. Verbaasd kijk ik naar zijn rug terwijl ik plaats neem achter mijn bureau. 'Hoe bedoel je pa?' vraag ik hem. Geen idee waar hij het over heeft.

'Ik zag je haasten vanmorgen,' zegt hij terwijl hij zich omdraait, met in zijn hand een kopje espresso. Een blik van onbegrip straalt uit mijn ogen. 'Je ziet niet elke dag een kersenrode Porsche Panamera in deze stad rijden,' zegt hij terwijl hij een slok van zijn espresso neemt.

'Het is ook een Panamera Turbo S,' zeg ik met een knipoog, in de hoop het gesprek een iets luchtigere kant op te draaien. 'Doet er niet toe,' zegt mijn vader chagrijnig. Dat werkt dus niet. 'Je hebt mij nog altijd een hoop uit te leggen,' zegt hij weer.

Hij loop richting het bureau en neemt plaats op de stoel tegenover mij. Ik haal mijn laptop uit mijn tas terwijl ik in mijn hoofd begin te malen. Zou hij het weten van Julian? Nee dat kan niet. Dan moet iemand hebben gepraat. En Suzanne zou hier niet over praten zei ze. Ik klap het scherm open en start de laptop op. Gaat hij vallen over de kosten van de reclame campagne van de Lucille? Nee dat lijkt mij ook niet. Hij drong er zelf op aan.

Ik log in en mijn bureaublad verschijnt. Ik open mijn mail en doe even alsof ik druk bezig ben. Vindt hij het vervelend dat ik andere types motoren ga bouwen? Dat kan niet. Hij gaf zelf het roer uit handen. Dat is waar.

Ik kijk op van mijn scherm en kijk direct in de ogen van mijn vader. Een blik die ik niet goed kan plaatsen straalt uit zijn ogen. 'Pa, wat is er?' vraag ik aan hem terwijl ik zucht. 'Je was te laat vanmorgen,' zegt hij. 'Heb je daar een verklaring voor?' 'Ben ik die aan jou verschuldigd?' 'Dit is niet het moment voor koppigheid Xavier McLeaf en je weet het,' zegt hij met een waarschuwende toon.

'Okay okay,' zucht ik. 'De Porsche startte niet vanmorgen omdat mijn autoalarm blijkbaar de hele nacht af is gegaan. De buurjongen was er per ongeluk tegen aan gereden maar wilde mij niet in de nacht wakker bellen. De dealerservice liet een lange tijd op zich wachten om mijn auto te starten en ik had vanmorgen mijn afspraken niet bekeken. Als ik had geweten dat ik een afspraak met je had, dan had ik gebeld,' zeg ik eerlijk tegen hem.

'Ik heb je geprobeerd te bellen. Gisterenavond al, tijdens een vergadering, want weet je wat het is?' vraagt hij met nog altijd die waarschuwende toon. Vragend kijk ik hem aan. Mijn hart klopt in mijn keel. Flashbacks naar toen ik vroeger niet goed presteerde op school passeren kort door mijn hoofd. Datzelfde gevoel krijg ik van de sfeer in mijn kantoor. Gelukkig waren die momenten tussen mij en mijn vader zeldzaam, maar ik heb het niet gemist.