Stray Kids 9. üye

~31~

Hai ben geldim!

Umarım iyisinizdir.

Şu an aklım boş olduğu için sallayacağım bir şeyler haberiniz olsun.

İyi okumalar 💛🌼

Ellerim titriyordu. Bunu kim yapmıştı? Nasıl yapmıştı? Valizimi nasıl almıştı? En önemlisi ise annemin ölümü hastalığından dolayı olmamış mıydı?

Bangchan- Yani biri seni tehdit mi ediyor?

Jisung- Tehdit edici bir mesaj yok. Önceden haber vermiş.

Konuşamıyordum. Şok olmuştum.

Sonra aklıma geldi ve telefonumu elime aldım.

Bankamatik 💜 aranıyor...

Açmamıştı. Bir daha aradım ama yine yanıt yoktu.

Dizlerimin üstüne düştüm ve bir daha denedim.

Korkuyordum. Ailemin hepsini kaybetmekten korkuyordum.

Gözlerim dolmuştu, düzgün nefes alıp veremiyordum.

Seungmin'in Ağzından

Hiçbirimiz bunu beklemiyorduk.

Zeynep titriyordu ve babasını aramaya çalışıyordu.

Yavaşça kalkarak onun yanına gittim ve yere çöktüm.

Telefonunu elinden alınca bana baktı.

Seungmin- Belki de işi vardır? Ya da uyuyordur? Saat farkı var biliyorsun. Defalarca araman bir şeyi değiştirmez. Görünce arar. Şimdi lütfen sakin ol.

Bana sarıldı. Ağlamaya başladı.

Zeynep- Onları kaybedemem. Hepsini kaybedemem.

Ona daha sıkı sarıldım ve ağlamamaya çalıştım.

Diğerleri gözleri dolu bir şekilde Zeynep'e bakıyordu. Bütün üyeler gelmişti.

Chan hyung salondan ayrıldı ve telefonunu eline aldı.

Han koltuktan kalkarak yanımıza geldi ve bana baktı.

Zeynep'ten ayrılıp uzaklaştım. Böylelikle Han ona sarıldı.

Jisung- Lütfen ağlama olur mu? Seni böyle göremem, göremeyiz. Zordur. Biliyorum diyemem çünkü bilmiyorum ya da anlıyorum diyemem çünkü anlayamıyorum ama lütfen güçlü ol. Lütfen iyi düşün.

Han ağlamaya başlamıştı.

Zeynep'i öz kardeşi gibi görüp sevdiğini biliyordum. Ona çok önem veriyordu.

Chan hyung gelip derin bir nefes verdi.

Bangchan - Zeynep ve Seungmin ikiniz evde kalıyorsunuz. Diğerleri ne yazık ki gitmemiz lazım.