The Art Of Letting Go

Epilogue

10 years later...

Muli silang pinagtagpo at nagkita tulad ng pinangako nila sa isat-isa.

February 14 2021. Ang pinakahihintay na araw ng lahat, lalo na ng Bride at Groom dahil ito ang araw ng kasal. Nagdatingan ang lahat ng kasama sa kasalan sakay-sakay sa isang kotse. 

Ilang minuto na lang ay magsisimula na ang kasalan na magaganap. Nasa loob na ng Simbahan ang lahat ng kasama maliban sa Bride na si Chantal.

"Kelan. Gusto ko lang sabihin sayo na mahal na mahal din kita." Nakangiting aniya sa lalaking kausap niya.

"Alam ko." Nginitian siya ng lalaki nang buong galak bago hawakan ang kamay niya at hinalikan ito.

"Sige na magsisimula na ang kasal, hihintayin kita sa loob." Hinalikan niya sa noo ang babae bago ito talikuran at pumasok sa loob ng Simbahan.

Naunang naglakad ang mga bata at mga kabataan papasok sa simbahan na nakasuot ng kulay blue na gown. Pakunti-kunti nang kumukunti hanggang sa masilayan na ang Bride na nagsimula na ring maglakad papalapit sa Altar.

She's so happy walking down the aisle as her Man is patiently waiting for him, nakangiting pinapanood siya nito papalapit.

"Congrats Anak." Nakangiting sabi sa kaniya ng Mama at Papa niya na sinabayan siya sa paglalakad habang may naluluhag mata ang mga ito. They will officially give their daughter to her soon to be husband.

"I-ingatan mo ang anak ko." Naiiyak na sabi ng Papa niya sa Groom na tumango sa kaniya. "Makakaasa ka po." Magalang na sagot nito bago kunin ang braso ng Bride at ikawit iyon sa braso niya.

Everyone's happy as the Bride get closer to her Groom. Naglakad sila papalapit sa Altar at umupo. They're praying for the guidance of the lord.

"Welcome, loved ones. We are gathered here today to join Yuan Chauser and Chantal Gonzales in holy matrimony." Panimula ng paring si Kelan habang nakatingin sa mga nakaupong guest sa kasal.

Ilang minuto ang lumipas at hanggang sa vow exchange na ng dalawa.

"Chantal Gonzales, I promise to cherish you always, to honor and sustain you, in sickness and in health, in poverty and in wealth, and to be true to you in all things until death alone shall part us." Seryosong sabi ng Groom sa nakangiting Bride.

"Yuan Chauser, I promise to cherish you always, to honor and sustain you, in sickness and in health, in poverty and in wealth, and to be true to you in all things until death alone shall part us." Muling ulit ng Bride sa Vow exchange.

Naglakad ang ring bearer papalapit sa kanila, nakangiting kinuha nila ang singsing mula rito.

Do you Yuan, take this woman to be your lawfully wedded wife, to live together in matrimony, to love her, comfort her, honor and keep her, in sickness and in health, in sorrow and in joy, to have and to hold, from this day forward, as long as you both shall live?

"I do." Puno ng pagmamahal na tinuran niya sa Bride. Ngumiti ang puso ng Pari, panatag siyang mamahalin nito ang Bride niya.

"Do you Chantal, take this man to be your lawfully wedded husband, to live together in matrimony, to love her, comfort her, honor and keep her, in sickness and in health, in sorrow and in joy, to have and to hold, from this day forward, as long as you both shall live?"

Tumingin pa ito sa kaniya na bahagya niyang tinaguan.

"I do." Masayang turan niya habang paningin ay nasa Groom.

Naglakad ang ring bearer papalapit sa kanila, nakangiting kinuha nila ang singisng mula rito bago harapin ang isat-isa.

With this ring I, Yuan, take you, Chantal, to be no other than yourself. Loving what I know of you, and trusting what I do not yet know, I will respect your integrity and have faith in your abiding love for me, through all our years, and in all that life may bring us." Masayang sabi ng Groom bago isuot sa daliri ng babae ang singsing na may simbolo ng walang hanggan.

"With this ring I, Chantal, take you, Yuan, to be no other than yourself. Loving what I know of you, and trusting what I do not yet know, I will respect your integrity and have faith in your abiding love for me, through all our years, and in all that life may bring us." Isinulot din ng Bride ang singsing sa daliri ng lalaki.

Dahan-dahang itinaas ni Yuan ang veil ni Chantal at ouo ng pagmamahal na sinaluhan ang isang halik.

"By the power that given to me, i now pronounce you as husband and wife." Masayang sabi ni Kelan na pinagdiwang ng mga kasama sa kasalan at nagpalakpakan.

Natapos nag kasalan at sumunod ang pagkuha ng larawan tumagal iyon ng ikang minuto bago sila lumabas ng simbahan.

"Mauna ka na, may kakausapin lang ako." Nakangiting sabi ni Chantal sa asawa niya nakanginiting tumango sa kaniya. "I will wait for you."

Lumapit siya kay Kelan at naluluhang kinausap ito. "Paano mo nalaman na minahal din kita?"

"Timawagan ako ni Wendy nung nasa Airport na ako. Sinabi niya saakin na mahal mo rin ako." Nakangiting paliwanag niya.

"P-pero bakit di ka bumalik?" Nagtatakang tanong niya dito.

Bago sagutin ay tinignan muna niya ang asawa nito na naghihintay sa kaniya sa loob ng kotse nila. "Dahil alam kong mas kailangan mo ng lalaking hindi matatakot na ipaglaban ka, na kayang ipagsigawan sa lahat na mahal ka niya pero hindi ako iyon." Naluluhang sinabi niya ngunit puno ng pagmamahal ang boses niya.

"Ngayon hindi ako nagsisi sa ginawa kong desisyon dahil napunta ka sa lalaking mahal na mahal ka." Nakangiting sabi ni Kelan sa kaniya.

"Masaya rin ako para sayo dahil alam kong masaya ka sa tinahak mong landas." Nakangiti na sambit niya rito at tinutukoy ang pagiging pari niya.

"Masayang-masaya ako dahil ako ang nagkasal sa babaeng mahal ko." Tumulo ang luha ni Chantal ng marinig iyon.

"Napakasaya kong masaksihan ang pag-iisang dibdib ninyo. Walang halong lungkot o sakit dahil alam kong masaya ka at hindi rin ako nagkamali sa desisyon ko." Hinawakan niya ang lumalabas na hibla ng buhok ng babae at kinawit iyon sa tenga nito.

"Walang pinagbago, you're still beautiful as always." Sinambit niya iyon na may paghanga ang boses. He look at her the same as always with full of love and admiration written in his eyes.

"Hinding-hindi kita kakalimutan. Mananatili ka sa pusot isipan ko Kelan. Mahal na mahal kita, Bestfriend." Pareho silang bahagyang natawa kahit naguunahan ang luha nila sa sinabi niya.

"We both fall for each other but we didn't notice until it's too late." Sabi ni Chantal na naluluhang tinaguan ni Kelan.

Nagpari siya dahil batid niyang habang buhay niyang dadalhin ang pagmamahal sa babae. Pinagkakaloob na niya sa Diyos ang pagmamahal na iyon mula ng pumasok siya sa seminarista at naging ganap na Pari.

"Sige na hinihintay ka na ng asawa mo." Pag-papaalis niya sa babae, tumango ito sa kaniya at buong galak na niyakap siya bago siya nito talikuran.

May tumutulo mang luha sa mata niya ay masaya siya dahil alam niyang masaya na ang babae. Hindi siya nagsisi sa desisyong ginawa dahil muli itong nagmahal ng lalaking mas kayang higitan ang pagmamahal na meron siya.

He's more than happy now dahil ito naman talaga ang hiling niya noon pa man, na kung hindi man siya ang lalaking para sa kaniya ay makahanap ito ng lalaking mas kaya siyang mahalin at alagaan. His wish did come true at nasaksihan pa niya ito mismo.

The same month and day he fall for her, February 14 nung Highschool Ball nila ay ang parehong araw na tuluyan na niyang pakakawalan ang pagmamahal niya para sa Bestfriend niya. She's happily marriage and he's happy to do the will he take, to be a priest.

They will always be each others first love. Hindi man wakas ang isat-isa they knew deep inside their heart that the love they feel will always stay.

"I love you Chantal." Bulong niya sa isipan niya.

"I love you Kelan." Bulong din ng babae sa isipan niya.

Theme song:
Realize by Colbie Calliat

****

Give me your honest feedback. Hindi ako magagalit haha. I also need it for improvement.

Thank you for reading this story.