Yıllarını hapishanede tutsak olarak geçirmiş bir adamın ona aşık olması ne kadar büyük bir sorun olabilirdi ki?
(...)
Nereye gideceğimi bilmeden koşuyordum. Arkamdan bir silah sesi yükseldi. Lanet olsun! B...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çok mu kötü bir insandım Ben? Neden her türlü felaket her zaman beni kasıp kavuşmuştu ki? Neden bütün kötülükler beni bulmuştu?
Yere çökmüştüm ve Arjin elimden mektubu alıp okumaya başladı. Ne tür bir tepki verdiğini göremeyecek kadar yorgun ve tükenmiştim.
Emira çöktüğü yerden kalkıp Arjin'e yaklaştı.
"Ne oluyor? Söylesene."
Arjin cevap vermiyordu. Şuan nedensizce Yağız'a ihtiyacım vardı. Onun beni teselli etmesini ve her şeygeçecek güzelim demesini istiyordum.
"Allah aşkına söylesene! Ne oluyor?"
Ve Arjin'den yine cevap gelmemişti. O da en az benim kadar şaşkındı. Emira mektubu onun elinden çekip okumaya başladı.
Hıçkırarak ağlamam, yerini usulca dökülen göz yaşlarına bırakmıştı.
Emira: "Bu nasıl olur?"
Gerçekten de nasıl olurdu? Hak etmemiştim ben bunları. Yıllardır bildiğim gerçek, bir mektupla alt üst olmuştu.
"Kızlar kahvaltınızı ettiniz mi?"
Her şeyden habersizce içeriye giren Emine hanım, hepinize endişeyle bakıyordu.
Buğulu gözlerim onu bulduğunda, yüzünü zar zor seçebiliyordum göz yaşlarımdan.
Keşke benimde annem yanımda olsaydı. Daha doğrusu keşke benimde gerçek annem yanımda olsaydı.
Emira çok şanslıydı. Gerçek annesi onun yanındaydı. Peki, benim yanımda kim vardı? Hiç kimse.
Yıllardır Anne ve baba dediklerimin aslında benim gerçek ailem olmadığını, ben doğar doğmaz gerçek anne ve babamın beni terk ettiğini öğrenmiştim bu mektupta.
Hayat ne kadar da acımasızdı böyle. Tam engelleri aştım diyorsun, ama karşına yine bir engel çıkıyordu.
Benimde engelim tekrar çıkmıştı karşıma. Hem de en acısıyla. Hiç bitmeyecekti yaşadığım sıkıntılar, hiç.
Emine hanımın konuşmasıyla düşüncelerimden kısa süreli olsa da ayrıldım.
