Yıllarını hapishanede tutsak olarak geçirmiş bir adamın ona aşık olması ne kadar büyük bir sorun olabilirdi ki?
(...)
Nereye gideceğimi bilmeden koşuyordum. Arkamdan bir silah sesi yükseldi. Lanet olsun! B...
Kahverengi gözlerinin üzerini yeniden yeşil renk lenslerle gizlemişti. Ani hareketime gülümseyerek karşılık verdi.
"Günaydın bebeğim."
Tiksinircesine ona baktım. Bebeğim?
Bertan'ın aslında Mert olduğunun şoku hâlâ üzerimdeydi. Ama şu an yalnızca buradan kurtulmaya odaklamalıydım. Annem, beni merak etmiştir. Ne diyecektim ona?
Bunları düşünmeyi bırak Erva! Şimdilik buradan kurtulmaya bak.
Buradan kendimi dışarıya attığımda, ilk işim Yağız'a tüm gerçekleri anlatmak olacaktı.
Oturduğu yatağın köşesinden kalkarak ellerine cebine soktu. Beni süzerek, "Olman gereken yerde. Hem de sonsuza kadar."
Kaşlarımı çatarak yumruklarımı sıktım. "Ne saçmalıyorsun sen? Geri zekâlı!"
Bu söylediklerimle birlikte, etrafımda korkuyla dolanıyordu bakışlarım. Bir erkeğe ait oda olduğu çok belliydi. Oldukça zengin tasarlanmış ve dekore edilmişti. Bunu mu düşünüyorsun şimdi sen?
Konuşmasıyla bakışlarımı ona çevirdim. "Beğendin mi?"
"Neyden bahsediyorsun sen, lânet herif!"
İğrenç bir gülüşle dilini alt dudağında gezdirdi. "Odamı diyorum, beğendin mi? Daha doğrusu gelecekteki odamızı."
Gözlerimi irileştirerek yumruklarımı sıktım. Bir an önce kurtulmam gerekiyordu buradan.
"Evime gideceğim aptal! Rahat bırak beni," diyerek odanın kapısına doğru ilerleyip kapıyı açarak hızla çıktım.
Klasik dekore edilmiş koridorda hızla yürüyordum. Arkamdan gelmiyordu. Beyin algılarım bana, arkamdan gelmemesinin sebebinin dış kapının kitli olduğu yönünde sinyal veriyordu.
Ama yine de şansımı deneyecektim. Belki bir umut açıktır kapı.
Merdivenlerden hızla inerken, evin ortasında kurulu koltuklarda gördüğüm Ceren, Elis ve Efsun'la şaşkınlığın en uç noktasını yaşıyordum. Onların burada ne işi vardı?
