Chapter 23

21.8K 662 117
                                    

Chapter 23

Understand


Naka-akbay siya habang naglalakad kami papunta sa kan'yang sasakyan.

I'm not nervous, rather scared to hear his explanation. Marami akong inaasahan na sasabihin niya. At may mga bagay na ayaw kong marinig, pero kailangan.

I didn't know where we're gonna head straight when we entered his car, but I didn't spend time asking anymore. Nakatutok lang ang mga mata ko sa bintana, pilit kumukuha ng kapayapaan sa magagandang tanawin na nadadaanan.

"I'm sorry," Xydon uttered on the way to our destination.

Tahimik at malamig sa loob ng sasakyan. The only noise I was hearing at the moment was my beating heart that's becoming combative. Ngayon ay umaapoy na ang pagkasabik ko sa kan'ya. I won't deny that I miss him! I miss him every day. It's just that...

"I missed you so bad. I'm so hurt... knowing you can actually withstand me. Samantalang ako, hindi..."

My feeling felt heavy. The guilt quickly invaded me. Napapikit pa ako habang nakasilay sa bintana. Hindi pa rin ako nagsalita. I'm too guilty to even utter a word.

"I know I'm at fault, baby, but really? You can ignore me harshly. I'm already outside your classroom yet you still wouldn't go out for me?" He delivered every word with hatred. But I feel like hatred is overrated. I think he's disappointed...

I wanted to focus on his words but I rather calm myself first by wandering my eyes to where we stopped. There's nothing... special here. Lupain lang na walang kahit anong bagay. It's like a subdivision with the absence of houses. Tahimik, at mahangin dahil sa mga mahahabang damo na sumasayaw. Nasa gitna kami.

Bakit dito?

Doon ko na siya nilingon. Doon ko lang din napagtanto na kanina niya pa yata ako pinapanood. When our eyes crossed, I hurriedly noticed how tired and sad his eyes are. The guilt I have inside me grew even more that it's already hurting my heart. Namumungay ang mga mata niya, parang naiiyak...

I watched him go out of the car. Akala ko kung ano ang gagawin niya, pinagbuksan lang pala ako ng pinto. Bumuntong hininga ako bago tuluyang lumabas. Dumiretso ako sa hood ng sasakyan at sumunod naman siya. I was viewing the empty land when the sight was covered by his body. Tumingala ako at nag-iwas agad ng tingin dahil hindi kaya ang emosyon sa kaniyang mga mata. It's carrying too much.

"Do you really love me?"

Mabilis na dumiin ang aking kilay. Dumiretso ang mga mata ko sa kaniya.

"Why are you asking me that?" May bahid ng inis ang boses ko.

He sighed, not cutting the staring. "Do you really love me, Uoiea?" ulit niya.

"Of course, I do..." medyo tumaas ang boses ko. Parang handa na sa nagbabadyang away.

Tumango siya at pinasadahan ang ibabang labi. Hindi pa rin nag-iiwas ng tingin at pakiramdam ko nalulunod ako sa bigat ng dibdib mo.

"Then how come you resisted me that long? Ni hindi ko kayang gawin 'yon sa'yo?"

My mouth shut. Nakagat ko ang ibabang labi ko dahil naduduwag ang sarili ko.

"Stop biting your lip," he pressed every word so firmly.

I obeyed in an instant and looked away. Hindi ako mapakali habang nasa harap niya. Hindi ko namalayan na naglalaro na pala ang mga daliri ko. I stopped it, too because he noticed. I'm not scared, but it felt like it.

"I'm not mad," he announced and held my other hand. He intertwined it. I felt a bit of relief.

Binasa ko ang ibabang labi ko at tumingin sa kaniya. "I'm sorry..." bulong ko at nag-iwas agad ng tingin.

Fazed Arrow (The Athletes #2) COMPLETEDTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon