I Want You To Be My Last

Part 48. In Hospital

Pagkatapos ng pag iyak ni Jona, muntik nya ng gawin yung pagsugat sa kanyang mga kamay, (gasgas palang naman, at may dugong tumulo ng bitawan nya ang bagay na yun) ng bigla nyang naisip na hinde ko dapat iniiyakan yung taong akala ko minahal ako, pumunta sya sa kusina upang kumuha ng alak.. At dinala nya sa kanyang kwarto, at doon uminom ng uminom.  

11;45pm
Lasing na lasing na sya, pero kumuha pa sya ng alak.
Walang tao dito sa bahay. Subrang pagod na pagod na ko sa buhay ko.

Bago sya natulog, niligpit nya na muna yung mga kalat ng mga bote sa paligid ng kanyang kama, inayus nya na yung bawat sulok, at pinusan nya kanyang mga luha na patuloy parin tumutulo sa kanyang mga mata. Kasabay ng pag ikot ng paligid at pagdilim ng kanyang mga mata. Binagsak nya ang kanyang katawan sa kama upang mag pahinga na.

nakaiglip na ko ng maramdaman ko yung subrang lamig, tumayo ako upang pumunta ng cr. Ngunit pag balik ko, kahit na bukas yung ilaw ko, subrang dilim ng mga paningin ko at subra akong nahihilo, agad akong humiga at nagkumot at nakatulog naman agad..

Maya maya palang narinig ko pagbukas ng pinto, at alam kong nakauwi na si mama, hinde na ko bumangon kasi subrang sama talaga ng pakiramdam ko,

Time check; 4;30 am
nakapasok yung alaga kong aso sa kwarto ko ng buksan ni mama yung kwarto. Humiga ito sa paanan ko...

mama: kumain ka na ba?
Jona: mmmmm! (Yun na lang yung nasagut ko, ng tumabi si mama at naramdaman nyang subrang init ko)

Buti na lang niligpit ko kagabi yung mga nainom ko, at di halatang uminom ako, buti na lang nilinis at niligpit ko yung mga kalat ko bago ako matulog kasi mapapagalitan na naman ako, kung ano na naman tong ginawa ko..

agad si mama nagluto at para makainom ako ng gamot, mag 5am na ng tumayo ako sa pagkakahiga ko, at kumain na. Ng mapansin ni mama yung gasgas sa kamay ko. Ano yan? Tanung nya. Wala, nagasgas lang dun sa kusina sagut ko.. pagkainom ko ng gamot, nag nosebleed ako ng biglang dumilim yung mga paningin ko at napansin yun ni mama..

mama: mag pacheck up na tayo, baka mamaya ano na naman yan..

7;30am
Sinabi ng doctor na kailangan ko munang mag pa confine para obserbahan, subrang bumaba yung dugo ko, na pag di nag bago sa 2 test ng isang araw need ko ng paadmit ng dugo, kung hinde maagapan pwding mapunta sa leukemia.

narealize ko na masyado ko ng pinapabayaan yung sarili ko para lang maisalba yung relasyun na subrang mahalaga sakin, sa relasyun na kung saan ako sumaya,  yung relasyun na napaka labo na..
ilang araw na rin ako walang tulog kakaisip sa mga sinabi nya, ilang araw ko na rin tinanung yung sarili ko na tila di ko na alam mga gagawin ko. Kaya pala ilang araw ko ng nararamdaman na dumidilim yung mga paningin ko, ilang araw na kong parang laging pagod kahit wala naman akong ginagawa, kaya pala ilang araw na kong nahihilo, pero binaliwala ko lang yun. Para lang maghabol ng paulit ulit sa isang tao na never akong pinahalagahan.

10;30 am
bigla kong naalala na naiwan ko yung phone ko para makapag update buti na lang tapos na yung mga exam ko, yung mga module na dapat ipasa this week, buti na lang tapos na mga reporting ko.
Sige, papayag na muna akong mag stay sa hospital ng 3 days, para makapag pahinga.  Alam ko naman na may isang tao na mag uupdate kung di man ako magparamdam sa lahat.

Nakahiga na ko ng lumapit yung nurse..
nurse; kakabit ko ang to ha?
jona: masakit po ba yan? Nasasaktan na nga ako ehh sasaktan mo parin ako? (Pahinang boses)
Nurse: (natawa) magkakasakit kana, humuhugot ka pa.. (close ko yung nurse na yun, dati pa everytime na may check up ako, sya lagi yung nag aasist)

maya maya lang, nakatulog na ako sa subrang sama ng pakiramdam ko.

masyadong mabilis ang uras....

6;30 pm
para akong nasusuka, na iwan...
naamoy ko yung gamot sa hospital..

Wala naman masyadong nangyari...

Ang gusto ko na lang magpalakas para lumaban ulit... na nalulungkot na naman ako sa mga nangyayari, naaalala ko na naman pero di ko na kailangan ipahalata pa sa kung sino. Ako na lang dapat nakakaalam nun, at wala na kung magagawa. Wala naman akong dapat sisihin, kasi kasalanan ko naman to kung bakit pinabayaan ko yung sarili ko, wala na kung magagawa kung ayaw naman talaga ng isang tao satin. Pero hanggang dito ba kailangan ko pa bang magsakripisyu? Baliwala na lang ba lahat ng mga ginawa ko? Bakit parang ako na lang yung mag isang lumalaban,? parang mag isa na lang ako sa relasyun na yun. Parang gustong gusto nya na talaga na mawala ako. Di ko na alam, pero kung sasabihin nya naman talaga sakin yung totoo, kung ayaw nya na sakin, kung di na ako yung mahal nya, kung di na sya masaya, kung ayaw na nya, magpapaubaya naman ako eh, magpaparaya naman ako kung dun naman pala sya masaya.. pero wala eh, di ko narinig yun sa kanya. Pero ano pa bang mga gusto nya? Kung nahihirapan sya,mas triple sakin. Hinde naman mangyayari lahat ng to kung di ako nasaktan.

Ginawa ko na lahat ng makakaya ko, hanggang sa di na kinaya ng sarili ko. Oo! Patuloy na lumalaban tong pag mamahal ko pero sana makita nya yun, na tila ba di nya naapreciate yung mga nagawa ko.

Subrang hirap gumawa ng paraan sa taong walang narerealize sa kanyang mga pagkukulang at pagkakamali.. yung taong, subrang taas ng tingin sa sarili, yung taong tingin nya sa sarili nya subrang perpekto na tila walang bahid ng kasalanan.

Sa relasyun na to, wala na kong magandang nagawa, yun kasi yung nararamdaman ko. Lahat na lang mali ko, lahat na lang kulang ko. Ano pa bang dapat kong gawin?

Sadness flies away on the wings of time...