𝐓𝐡𝐞 𝐂𝐡𝐚𝐢𝐧 #𝐓𝐘𝐒𝟐𝟎𝟐𝟏 [✔]

𝐗 𝟒𝟎 𝐗

Violeta Pov

Βγαίνω για να πάω σούπερ μάρκετ ύστερα από τρεις μέρες όπου ήμουν κλεισμένη στο σπίτι και δεν έκανα κάτι άλλο από το να κλαίω.

Η ώρα είναι 8:00 το απόγευμα και μπορώ να πω ότι έχει βραδιάσει αρκετά. Η διαδρομή που πρέπει να κάνω είναι γύρω στο τέταρτο για να φτάσω. Αφηρημένα κοιτάζω γύρω γύρω τα σπίτια και τις μικρές λεπτομέρειες όπου ποτέ πριν δεν είχα προσέξει.

Ησυχία. Μόνο αυτό.

Χωρίς παρεξήγηση στο νεκροταφείο υπάρχει περισσότερο κουτσομπολιό. Τέλος πάντων, αφού από ότι άκουσα έσπασε όλο το σπίτι του σηκώθηκε και έφυγε με το αμάξι.

Στο καλό και με την γκόμενα στο τσεπάκι.

Σταματάω έξω από ένα μαγαζί χαζεύοντας την βιτρίνα και μόνο τότε παρατηρώ το μαύρο αμάξι όπου σταματάει και αυτό στην άκρη του δρόμου πιο πίσω μου.

Παράξενο όμως δεν...... Ωχου Violeta από τότε που έμπλεξες με αυτούς που έμπλεξες τους υποψιάζεσαι όλους. Σταμάτα πια να τα υπεραναλύεις όλα. Είναι ένα απλό μαύρο αυτοκίνητο όπου σταμάτησε στην άκρη του δρόμου τίποτα άλλο. Τι νομίζεις ότι θα σε προσέχει? Χα τρίχες μπλε. Σε έχει ξεγράψει ήδη.

Συνεχίζω το δρόμο μου και φτάνω επιτέλους στο σούπερ μάρκετ. Αφού ψωνίσω αυτά που ήθελα παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.

Μέχρι να φτάσω λίγο πριν το σπίτι μου το μαύρο αυτοκίνητο με ακολουθεί πάλι. Λίγα μέτρα πριν, παρκάρει όμως κανένας δεν κάνει κίνηση να βγει. Οκ, αρχίζω να φρικάρω.

Πάω να μπω μέσα όμως η πόρτα είναι ανοιχτή. Άλλο πάλι και αυτό...

Αφήνω τα ψώνια στην άκρη και ανοίγω σιγά σιγά μπαίνοντας αθόρυβα μέσα. Βλέπω μερικά πράγματα κάτω σαν κάποιος να προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου όμως δεν μπορούσε.

Άμα φωνάξω θα είναι ηλίθιο λέτε?

Προχωράω προς το σαλόνι όπου ακούγονται βογγητά πόνου και βαριές ανάσες. Αντικρύζω τον James μισοξαπλωμένο στον καναπέ σε άσχημη κατάσταση μέσα στα αίματα και τις πληγές να πιέζει το στομάχι του έτσι ώστε να προσπαθήσει να σταματήσει την αιμορραγία.

''James τι θέλεις εδώ?''

Του λέω με απότομο ύφος. Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που βρίσκεται τώρα εδώ. Ύστερα από τότε που ήρθε στο σπίτι μου νομίζω ήταν ξεκάθαρο το γεγονός ότι δεν ήθελα να τον ξαναδώ.

''Ευχαριστώ για την υπέροχη υποδοχή''

Μου λέει ενώ με δυσκολία αναπνέει. Έξι μήνες πριν θα είχα φρικάρει και ήδη θα άρχιζα να του καθαρίζω τις πληγές. Μας τελείωσαν αυτά τώρα όμως.

''Τι. Θέλεις. Εδώ?''

Τον ξαναρωτάω συλλαβίζοντας την κάθε λέξη.

''Είπα μήπως φιλοτιμηθείς να μου περιποιηθείς τις πληγές όπου μου έκανε ο αγαπητικός σου. Δύο μέρες τώρα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να με βαράει. Ευτυχώς που κατάφερα και ξέφυγα. Χωρίς παρεξήγηση τώρα είναι μπάσταρδος''

Λέει ενώ βήχει στο τέλος και φτύνει αίμα. Ανοίγω το στόμα μου για να του απαντήσω όμως δεν προλαβαίνω καθώς πέντε μαυροφορεμένοι άντρες μπαίνουν μέσα στο σπίτι μου.

Οι τρείς παίρνουν σηκωτό τον James και οι άλλοι δύο παίρνουν εμένα. Μου βάζουν ένα μαύρο μαντίλι στα μάτια και δεν βλέπω τίποτα από εδώ και πέρα. Με βάζουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο και αφού κλείσουν την πόρτα φεύγουν με υπερβολική ταχύτητα προς άγνωστο για εμένα προορισμό.

Η ζωή μου όσο πάει μπλέκετε και πιο πολύ. Όταν ξεκαθαρίζω μια κατάσταση έρχονται άλλες πέντε. Δεν τα περιπλέκω εγώ μόνα τους γίνονται μαλλιά κουβάρια. Νιώθω ένα πανί στη μύτη μου και μετά από προσπάθεια να μην το αναπνεύσω βυθίζομαι σε βαθύ ύπνο. Α ρε Cameron που είσαι?

LilDevil