RUHUMA DOKUNAN HAYALET (KİTAP OLDU)

5. YILA ÖZEL BÖLÜM

Eveeet 5.yılımıza özel bölüm geldi! İnanmayacaksınız ama bu bölümde  RDH 2'den çok fazla spoi var. Ay yorum ve oylarınızı unutmayın. Ayrıca bana instagramdan ulaşabilirsiniz.  Hesabım; ulduzmakh. Keyifli okumalar. 

***

Yaşadığım şehirde saçlarım masmaviydi, şimdiyse kızıl rengindeydi. Ama bu kızıllık içimdeki özlemi yok etmiyordu. Özlüyordum. Geçmişimi, geleceğimi özlüyordum. Evet, ben geleceğimi de özlüyordum. Burada onunla birlikte yaşasam da bir parçam Dünyada kalmıştı. Ailemi kaybetmiş olsam da yirmi üç sene orada yaşamıştım. Sahi şu an kaç yaşındaydım? Onlar gibi miydim? Yüzümdeki her çizgim aynıydı. O günün üzerinden tam tamına elli üç sene geçmişti. Ama ben kendimi aynı hissediyordum. Bu diyarda yaşlanmak gibi bir durum söz konusu değildi. Yaşlanmak yerine büyümüştüm. Duygularım, zihnim büyümüşt. Artık eski Anaida değildim. Hayatını yeniden kazanmak isteyen bir kız vardı. Geçmiş anılarımı dışa  vurmuş olsa da ben yine bendim. Bu aynanın karşısındaki kadın bendim. Gözlerimi kırptım. Onun sesini duyuyordum. Yine birilerine kızıyordu. Başımı iki yana sallayarak üzerime giydiğim elbiseyi düzelttim. 

Aşağı indiğimde, "Ne bu gürültü yine?" diye bağırdığımda Enery dahil herkes bana dönmüştü. Onun yeşil ve grinin karışımı gözleri beni baştan sona süzdüğünde dudakları kıvrılmıştı. Elbiselerime bayıldığını söylemiş miydim? 

"Anne!" Bana bağıran, kızım Feya idi. O bana benzese de karakter açısından tıpatıp Enery'ye benziyordu. Bal renginde gözlerini ise sanki Asha'dan almıştı. O nerede miydi? Hemen köşede kılıcını temizliyordu. Eskisi gibi bal renginde gözlerini bana dikerek, "Tatlım senin bu çocuklar cesetlerden beter, sana söyleyeyim." dediğinde Enery, "Saçmalama istersen Asha. Çocuklarımız oldukça sevecen," dediğinde Asha kıkırdadı. Elindeki kılıcı göğe kaldırdığında kıkırdayıp kendi kendine, "Ya ya, sevecen. Beni sevmek adına kaç kez yaraladı bu veletler." dediğinde Bran sinirle Asha'ya baktı. 

"İstersen devam edeyim seni yaralamaya, ne dersin?" diye sorduğunda oğluma gözlerimi devirdim. Evet, Bran Asha ile anlaşamıyordu. Biliyorum siz de tam tersini düşündünüz ama öyle değil işte.  Bunu biliyorum. Asha bebeğini kaybettiği andan itibaren tüm çocuklardan nefret ediyordu. Onun için bu durum da zordu. Hamile olduğunu çok geç anlamıştık. O dönem Ryan burada değildi. Neredeyse aylarca yüzünü görmemiştik. Dolayısıyla Asha'nın hamile olduğundan haberi yoktu. O sırada diyarımızda savaş vardı. İkinci katla giden savaşımızda Asha bebeğini kaybetmişti. Bu acıya katlanamadı. Ciddi anlamda katlanamamıştı. Ben ise onun bu haline dayanamıyorum. Çocuklarımızı onun değimiyle veletlerimizi çok seviyordu ama sanki tüm çocuklara karşı nefret doluydu. Onlarla anlaşamıyordu. Açık açık bunu belirtiyordu. Zaten Asha'nın karakteri bu. Asla duygularını gizlemiyordu. 

Bana bakarak, "Sen yine de benim dediğime dikkat et olur mu?" diye sorduğunda sırıtaraak başını iki yana salladı. Enery'nin gözleri bir yere kaydığında onun bakışlarını takip etmiştim. Feya gözlerini artık yanmayan şömineye dikmişti. Feya, Bran'ın aksine olanları anlıyordu. Zaten Enery'ye Asha'nın hamile olduğunu o söylemişti. Sanki Asha ile aynı şekilde o bebeği kaybetmişti. Bran aksine bu acıyı çok az hissediyordu. Karnımdayken her şeyin çok farklı olacağını düşünüyordum. Asha'nın bebeği ile onların birlikte büyüyeceğini hayal ediyordum ama öyle olmadı. Asha bebeği ile birlikte sevdiği adamı da kaybetmişti. Göz göze gelmekten kaçınıyorlar, onları ne kadar barıştırmak istesem de olmamıştı.  Ryan birçok kez Asha'yla konuşmaya çalışsa da o izin vermedi. Çünkü onun yüzünden olduğunu düşünüyordu. Garip değil mi? İnsan psikolojisi de aynı bunun gibiydi. Oysaki Ryan'ın hiçbir şeyden haberi yoktu. Olsaydı Asha'nın savaşa katılmasına izin verir miydi? Vermezdi. Bu yüzden ikisini de anlamıyordum. Anne olmanın ne demek olduğunu bildiğim için ona kızamıyordum. Evladının acısını unutmamak için kendini cezalandırıyordu. Sevdiği adamı görmek istemiyordu.