သူ……
ေမွာင္မဲေသာ အခန္းငယ္တစ္ခုအတြင္းမွ
အနည္းငယ္လႈပ္ရွားေနေသာ ပံုရိပ္တစ္ခု။
ညိဳညစ္ညစ္နံရံကိုမ်က္ႏွာမူကာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ဟိုဒီေရြ႕လ်ားေနျပီး မ်က္ဝန္းၾကည္ၾကည္ေလးမ်ားျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေနေသာ မိန္းမငယ္။
ထိုမိန္းမငယ္၏အသိအာရံုတို႔သည္ လက္ေခ်ာင္းတို႔၏လႈပ္ရွားမႈ၌သာ ျဖစ္တည္လ်ွက္။
အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေရြ႕လ်ားေနသနည္း။
စဥ္းစားနိုင္စြမ္းမရွိဘဲ ဗလာက်င္းေနေသာ မိန္းမငယ္၏ အသိစိတ္။
တစ္ဖန္ အခန္းနံရံတို႔ကို လက္သည္းခ်ြန္မ်ားျဖင့္ကုတ္ျခစ္ျပန္သည္။
လက္ကိုၾကည့္လိုက္ နံရံကိုၾကည့္လိုက္ျဖင့္
သူမအိပ္ေနရမွာ ထကာ ေသးငယ္ေသာ တံခါးအေပါက္ေလးရွိရာသို႔ လွည့္ၾကည့္လာသည္။
ထိုတံခါးေပါက္ငယ္မွ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ
မ်က္ဝန္းတစ္စံုကိုျမင္ေတာ့ သူမအေျပးေရာက္လာသည္။
"ဂ်ံဳအင္……လာေခၚတာလားဟင္"
သူမသည္ အရာအားလံုးကုိ ေမ့ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း အမည္နာမတစ္ခုကိုေတာ့ သတိရေနတက္သည္။
အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ထိုနာမည္ကို ေခၚေနေလ့ရွိသည္။
အားတက္သေရာ သူမေမးလိုက္ေသာ္လည္း
ျပန္မေျဖသည့္ မ်က္ဝန္းပိုင္ရွင္ေၾကာင့္သူမေဝေတြသြားျပန္သည္။
"ဂ်ံဳအင္ မဟုတ္ဘူးပဲ……
သူ႔မ်က္လံုးေတြက အဲ့ဒီလိုမွမဟုတ္တာ"
ေခါင္းေလးေစာင္းကာ တစ္ကိုယ္ထဲေရရြတ္ျပီး
ေစာေစာကအိပ္ေနေသာ အခန္းေထာင့္ေလးစီသူမျပန္သြားသည္။
ခႏၶာကိုယ္ကိုက်ံဳ႕ကာထိုင္ေနလိုက္ျပီး
ဒူးႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ပိုက္ကာ သူမတအိအိငို
ေၾကြးသည္။
တစ္သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေသာ ခႏၶာငယ္ကိုၾကည့္ကာ အျပင္မွၾကည့္ေနေသာ ေကာင္ေလး၏
ရင္ထဲ၌ အတိုင္းအဆမဲ့စြာနာက်င္ေနရသည္။
"ေျမာင္ဆူရယ္……"
တုန္ရီေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေထြးေပြ႔ခ်င္ေသာလည္း မျဖစ္နိုင္ျပန္။
ေအးစက္ေနမည့္လက္ကေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ေသာ္လည္း အခြင့္အေရးမရွိ။
ခ်စ္ရတဲ့ ထိုမိန္းကေလးဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွပတ္သက္လို႔မရနိုင္သည့္ အခန္းငယ္မွာ အက်ဥ္းက်ေနခဲ့သည္မဟုတ္လား။
