ေတာပန္းေလးမို႔ အ႐ိုင္းဆန္သည္ ။

အပိုင္း ၂၀

ႏွစ္ရက္ေျမာက္လြန္ခဲ့ၿပီ ။ ေမာင္ကေနတစ္ဆင့္
အားလံုးသိလာခဲ့ေသာ္ ေနာက္ဆံုး
ရြာကေနအေမနဲ႔အတူတိတ္တိတ္ေလး
ထြက္သြားဖို႔အထိေတြးထားေပမယ့္ ေမာင့္ဘက္က
အေျခအေနကဘာမွထူးမလာခဲ့ ။ ႏွစ္ရက္အတြင္း
ေမာင့္ကိုလည္းလံုးလံုးမေတြ႔ရသလို ေမာင္လည္း အိပ္ခန္းထဲကအိပ္ခန္းျပင္ေတာင္မထြက္ဟု
သာဒိုးေျပာလို႔သိခဲ့ရသည္ ။

ေမာင့္ကိုေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ စိတ္ပူရလြန္းလို႔
ေမာင့္အိမ္နားတစ္ေန႔ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္
ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔ေရာက္ေနခဲ့ရလည္း ။
အရိပ္အေယာင္ေလးနည္းနည္းေတာင္
မေတြ႔ရေတာ့ကြၽန္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး ။
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ထြက္သြားခဲ့ေသာ ေမာင့္ေက်ာျပင္က
ခုထိမ်က္လံုးထဲကမထြက္ေသးဘူး ။ ေမာင့္ဆီက
တုန္႔ျပန္မႈေတြရခဲ့ရင္ေတာင္ ေနသာဦးမည္ ။ အခုေတာ့ အိပ္ပ်က္စားပ်က္နဲ႔အိပ္ယာထဲေတာင္
လဲေတာ့မည့္အျဖစ္ ။

" သမီးေလး ေနမေကာင္းရင္လည္း နားေနပါလားကြယ္ "

" သမီးေနေကာင္းပါတယ္ အေမ "

" ဟုတ္လို႔လားကြယ္
အေမနဲ႔ ေဆးခန္းသြားျပၾကမလား "

" သမီးကိုစိတ္မပူပါနဲ႔ သမီးတကယ္ေနေကာင္းပါတယ္ "

အေမစိတ္မပူေစရန္ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးကာ
တက္တက္ႂကြႂကြအလုပ္သြားဖို႔ျပင္ဆင္လိုက္ၿပီး
ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္အျပင္ကိုထြက္ခဲ့ေတာ့သည္ ။
အျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာထက္ကအျပံဳးတိုု႔
ေပ်ာက္ကြယ္၍ ေမာင့္ကိုစိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြသာ
ႀကီးစိုးလာသည္ ။ လွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ
ေမာင့္အိမ္ဘက္ကိုသြက္သြက္လွမ္းခဲ့သည္ ။
ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ေတြ႔လိုေတြ႔ညား ကြၽန္ေတာ္ရရင္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာေမာင့္ကို
ေတြ႔ခ်င္ပါသည္ ။

" သားေလး ထင္ထင္ေလးေရ
ေမႀကီးကသားႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္သားကာလသားဟင္းေလးနဲ႔
ထမင္းခူးလာတယ္ကြယ္
နည္းနည္းစားမယ္မလား
ေမႀကီးကုိတံခါးဖြင့္ေပးပါဦး "

" .... "

" သားေရ ဘာကိုအလိုမက်တာလဲ
ေမႀကီးကိုေျပာ ေမႀကီးေျဖ႐ွင္းေပးမယ္
ဒါမွမဟုတ္ သားကိုဘယ္သူကဘာေျပာလို႔လဲ
ဒါမွမဟုတ္ သားဘာလိုခ်င္လို႔လဲ
ေမႀကီးကိုေျပာပါ "