My Unrequited Love? (Completed)

Unrequited Love 8

********

              Pauwi na ako ng mag isa nun. Naglalakad na ako palabas ng school. Nilalaro laro ko ang susi ng room namin sa kamay ko. Alam ko na asa likod ko siya nun. Kunwari diko siya napansin.

Nasa hallway na kami ng school palabas ng bigla ako nitong sabayan sa paglalakad.

"Leader ka?" tanong niya na nakangiti na naman.

Hindi ako lumingon sa kaniya at nasa susi lamang na nilalaro laro ko ang paningin ko.

"Oo." sagot ko.

"Hahahaha kaya mo yan." sabi pa niya na ikinangiti ko.

Malapit na kaming makalabas nun sa gate ng school ng biglang may tumawag sa kaniya kaya dali dali siyang pumunta sa tumawag sa kaniya.

I'm having a bad day that day but he make me smile in that simple gesture.

Yeah. I got it really bad before to the point that some information about him, I knew all of it.

Halos hindi magkanda uugaga ang mga nurses and doctors sa loob ng ER dahil sa maraming dumadagsang mga pasyente. Ang narinig ko ay galing ang mga pasyente sa isang construction site na nagkaroon ng aksidente. Sampung pasyente na mula roon ang dinala rito.

Takbo dito, takbo doon ang ginagawa ko pati na rin ang mga nurses.
M
"Move out of the way!" sigaw ng isang nurse na may hinihilang bagong dating na pasyente.

"Get the defibrillator!" sigaw ng isang doctor dahil may nag aagaw buhay itong pasyente.
,
Walang nakakilos agad na mga nurses dahildahilf lahat sila ay may kaniya kaniyang pasyenteng inaatendan. Ako na ang kumilos upang kunin ang defibrillator at dalin iyun sa doctor na may kailangan.

Nang mailagay ko ito sa tabi niya ay agad niya itong ginamit sa pasyenteng nag flat line na ngunit nirerevive parin.

"Charge to 200 joules!"

"Charge." I said after charging the defibrillator to 200 joules.

"Move." sabi niya sa nurse na nag peperform ng CPR sa pasyente bago itinapat ang defibrillator sa dibdib ng pasyente.

"Shock!" the doctor said.

Inulit nila iyun ng inulit sa pasyente ngunit binawian din ito ng buhay. Naging malungkot ang itsura ng doctor habang binigkas ang oras ng kamatayan ng pasyente.

"Time... of death... Hayyy.... 2:59 p.m"

Ang nurse na nag perform ng CPR sa pasyente ay mabilis na tumakbo palabas ng ER habang umiiyak.

I know that kind of feeling. Unang salang ko pa lang dito ay nawalan na agad ako ng pasyente. Umiyak din ako ng umiyak kasi hindi ko naisalba ang buhay ng isa sa mga pasyente ko. I kept on crying until I realize that it is all like that. There's someone who can survive and live, but there are also some people who couldn't make it.

May mabubuhay, may ma mamatay.

Pero kahit alam kung nang ganoon, hindi ko parin maiwasan na maiyak kapag may nakikita akong pasyenteng binabawian ng buhay. I wanted to save them, but fate forbids it.

Pinunasan ko ang luhang pumatak sa mga mata ko at nagpatuloy sa pagtulong at paggamot sa mga dinadalang pasyente sa loob ng ER.

I have learned to be strong even after witnessing someone else's death. It's painful, but I have already learned how to keep it inside and feel the pain.

Pain.

It's never good to feel pain. More so, an excruciating pain. But even so, pain makes us alive. To feel like human again. Because without pain, you'll felt empty inside. And I think that's more dangerous than feeling every pain.